Τι εξυπηρετεί η αναβίωση του «Τσίου» στο θέατρο; Πόσο πετυχημένη είναι μια μεταφορά μιας «χειροποίητης» ταινίας από την οθόνη στη σκηνή; Εξακολουθεί να αντανακλά τη ζωή της Αθήνας 18 χρόνια μετά την πρώτη της προβολή; «Δεκαπενταύγουστο στη Αθήνα μένουνε μόνο οι μπατίρηδες και όσοι δεν έχουν κόσμο για να πάνε έξω. Εκείνος ο Δεκαπενταύγουστος ήταν πολύ δύσκολος. Φράγκα δεν υπήρχανε, δηλαδή ίσα - ίσα το πιώμα μου... Εκείνη τη μέρα θυμάμαι, όλος ο κόσμος που είχε μείνει στην Αθήνα ήταν πολύ τρελαμένος...».Κάπως έτσι ξεκινάει η αφήγηση του Τσίου ένα τυπικό αθηναϊκό καλοκαίρι που, μόνος στην Αθήνα, προσπαθούσε να βρει τη δόση του και μαζί του και ένας ολόκληρος κόσμος από γνωστούς και άγνωστους του, ένα μωσαϊκό ανθρώπων της διπλανής πόρτας, σε μια διαρκή αναζήτηση της πρέζας και της πραγματικής τους ταυτότητας.Η ταινία «Τσίου» αποτέλεσε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Μάκη Παπαδημητράτου και προβλήθηκε  πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2005 στον κινηματογράφο «Μικρόκοσμος». Λίγο αργότερα την ίδια χρονιά στο 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απέσπασε το βραβείο FIPRESCI της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου και τα βραβεία καλύτερου σεναρίου και πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στα κρατικά βραβεία ποιότητας. Έκτοτε ταξίδεψε σε σημαντικά Φεστιβάλ ανά την υφήλιο, όπως στο Σαν Φρανσίσκο, το Παρίσι, το Λουξεμβούργο, το Σικάγο και την Ισπανία, αποσπώντας αξιοζήλευτες κριτικές. Στην Ελλάδα αποτέλεσε μια ταινία αναφοράς μιας ολόκληρης εποχής. 

Ποιοι είναι οι λόγοι που η όπερα «Μαντάμα Μπατερφλάι» παραμένει τόσο δημοφιλής έναν αιώνα και περισσότερο αφότου γράφτηκε; Τι το κανούριο έρχεται να προτείνει η μεταφορά του έργου από τον Γάλλο σκηνοθέτη Ολιβιέ Πι; Σε ποιο βαθμό λειτουργούν οι αναφορές στην αμερικανική πολιτιστική κυριαρχία επί της ιαπωνικής παράδοσης;Η «Μαντάμα Μπαττερφλάι», η «γιαπωνέζικη τραγωδία» του Τζάκομο Πουτσίνι, από τις διασημότερες όπερες του παγκόσμιου ρεπερτορίου, χαρακτηρίζεται από υπέροχες άριές, πρόδηλα μελωδική μουσική και δραματική θεατρικότητά. Η υπόθεση της όπερας αφορά τον μοιραίο έρωτα της δεκαπεντάχρονης γκέισας Τσο-Τσο-Σαν για τον Πίνκερτον, υποπλοίαρχο του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ύστερα από τρία χρόνια απουσίας, ο αξιωματικός επιστρέφει με την Αμερικανίδα σύζυγό του στην Ιαπωνία, όπου μαθαίνει ότι έχει αποκτήσει γιο από την Μπαττερφλάι. Εκείνη δέχεται να παραδώσει το παιδί μονάχα στον ίδιο τον Πίνκερτον και στη συνέχεια αυτοκτονεί.Στην παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Ηρώδειο, η οποία άνοιξε και το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου 2023, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Ολιβιέ Πυ, τη μουσική διεύθυνση ο Βασίλης Χριστόπουλος, σκηνικά, κοστούμια ο Πιερ-Αντρέ Βάιτς, φωτισμούς ο Μπερτράν Κιγύ, χορογραφία -κινησιολογία ο Ντανιέλ Ιζό, και τη διεύθυνση της χορωδίας ο Αγαθάγγελος Γεωργακάτος. Τους κεντρικούς ρόλους ερμηνεύουν οι Άννα Σον ( Τσο-Τσο-Σαν), η Αλίσα Κολόσοβα (Σουτζούκι), ο Αντρέα Καρέ (Πίνκερτον), ο Διονύσης Σούρμπης (Σάρπλες) και ο Γιάννης Καλυβάς (Γκόρο).

 Στην «αστυκωμική» σειρά του IQ 160  (αυθεντικός τίτλος HPI - Haut potentiel intellectuel) η Πηνελόπη Μουρίκη (Σμαράγδα Καρύδη), αρχικά εργάζεται στη Διεύθυνση Εγκλημάτων κατά Ζωής της Ελληνικής Αστυνομίας ως καθαρίστρια. Ένα βράδυ, καθώς πέφτει τυχαία πάνω στα στοιχεία του φακέλου μίας δολοφονίας παρεμβαίνει στα συμπεράσματα της έρευνας, κάνοντας πολύ σημαντικές διορθώσεις.  Το επόμενο πρωί, ο υπαστυνόμος Αργύρης Καλατζής (Νίκος Κουρής) μαζί με την αρχηγό του ανακαλύπτουν την παρέμβασή της και την καλούν για εξηγήσεις. Τότε βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη καθώς διαπιστώνουν ότι η Πηνελόπη έχει εντοπίσει λεπτομέρειες που οι ίδιοι δεν είχαν προσέξει. Βέβαια αποδεικνύεται ότι πρόκειται για μια προικισμένη γυναίκα με πολύ υψηλή ευφυΐα και διαθέτει IQ 160. Η εντυπωσιασμένη αρχηγός παίρνει την τολμηρή απόφαση να την προσλάβει με τη βεβαιότητα ότι θα συνεισφέρει σημαντικά στη δουλειά του τμήματος. Προς μεγάλη έκπληξη και τον εκνευρισμό του υπαστυνόμου.  Η παρορμητική και απείθαρχη Πηνελόπη δεν ακολουθεί το αστυνομικό πρωτόκολλο και αυτό οδηγεί συχνά τον τυπολάτρη Καλατζή στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μετά από μια σειρά επιτυχιών της προτείνεται η μόνιμη θέση της συμβούλου της ομάδας στην οποία και εντάσσεται. Παράλληλα όμως έχει τρία παιδιά, μια έφηβη, ένα οκτάχρονο και ένα έξι μηνών μωρό από δύο συντρόφους και η ζωή της είναι ένας αγώνας δρόμου να προλάβει όλες τις υποχρεώσεις της. Κι ενώ το ανατρεπτικό της μυαλό παίρνει ταχύτατες στροφές, συγκρατεί εικόνες, πληροφορίες και αριθμούς, συνδυάζει τα δεδομένα και οδηγείται στα σωστά συμπεράσματα, όλες αυτές οι επιδόσεις δεν την βοηθάνε και τόσο στην προσωπική της ζωή.  Παρόλο που ο Αργύρης διαφωνεί κάθετα με τον τρόπο που χειρίζεται τις υποθέσεις οδηγώντας τους σε συνεχείς κόντρες και καυγάδες στο τέλος πάντα βρίσκουν τον τρόπο να συνεργαστούν αποτελεσματικά και να εξιχνιάζουν τις υποθέσεις που αναλαμβάνουν. Έτσι, σε κάθε επεισόδιο μία νέα, περίπλοκη υπόθεση οδηγείται στην επίλυσή της, συνήθως χάρη στην Πηνελόπη και στην υψηλή της νοημοσύνη. Με πολλά παρατράγουδα και κωμικές καταστάσεις.

Πώς αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα τον θυμό και τα τραύματά μας; Πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από τις τέλειες ζωές των τριαντάρηδων της σύγχρονης Αμερικής, πίσω από τα καλοστημένα προφίλ της κοινωνικής δικτύωσης; Τι καινούργιο έρχεται να προσθέσει μία ακόμα σειρά με Ασιατές Αμερικανούς; Τελικά, ευτελίζει ή αναδεικνύει το μαζικό μέσο της τηλεόρασης τα μεγάλα υπαρξιακά θέματα που ταλανίζουν την υψηλή λογοτεχνία και την τέχνη ανά τους αιώνες; Όλα ξεκινάνε όταν ο μπουχτισμένος Ντάνι, ένας νέος Αμερικανο-Κορεάτης ιδιοκτήτης μιας μικρής τεχνικής εταιρείας, δέχεται ένα επίμονο κορνάρισμα στο πάρκινγκ ενός σούπερ μάρκετ από ένα λευκό πολυτελές SUV. Σε λίγα λεπτά εξελίσσεται μία λυσσαλέα καταδίωξη στους πολυσύχναστους δρόμους του Λος Άντζελες. Δεν ξέρει ότι το αυτοκίνητο το οδηγεί γυναίκα, αλλά θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του να μάθει για να εκδικηθεί.Όταν ξαναβρεθεί με την αυτοδημιούργητη Έμι που ζει μια πλούσια ζωή στα ακριβά προάστια, θα προκληθεί μια σειρά εξωφρενικών και σουρεαλιστικών γεγονότων που θα αλλάξουν τις ζωές των δύο αλλά και όσων τους περιβάλλουν.Η φρενήρης κωμωδία που σταδιακά αποκτά το προφίλ υπαρξιακού δράματος προβάλλεται εδώ και λίγες μέρες από το Netflix, είναι δημιουργία του Lee Sung Jin και αποτελείται από 10 επεισόδια. Στον ρόλο του Ντάνι ο πρωταγωνιστής του Minari, Danny Cho, και στον ρόλο της Έμι η stand-up κωμικός Ali Wong. Βeef δεν σημαίνει μόνο βοδινό κρέας αλλά και καυγάς μεταξύ φίλων.

Η μονόπρακτη όπερα «Ο πύργος του Κυανοπώγωνα» του Ούγγρου συνθέτη Μπέλα Μπάρτοκ η οποία βασίζεται στο παραμύθι του Σαρλ Περρώ «Ο Κυανοπώγωνας»(1697) διακρίνεται μιας σπάνιας συμπύκνωσης και συναισθηματικής έντασης καθώς περιλαμβάνει μόλις δύο χαρακτήρες, τον Κυανοπώγωνα και την πιο πρόσφατη σύζυγό του, την Ιουδίθ. Θέλοντας να μάθει για το παρελθόν του συζύγου της, ανοίγει μία - μία τις επτά πόρτες του κάστρου του Κυανοπώγωνα και πίσω από καθεμία ανακαλύπτει έναν διαφορετικό κόσμο, τα αμύθητα πλούτη, τον ηρωισμό και τη δόξα του συζύγου της, αλλά επίσης πόνο, δάκρυα, αίμα και σκληρότητα. Κυρίως αίμα. Το συμβολιστικό κείμενο του Μπέλα Μπαλάζ (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του γερμανοεβραίου ποιητή Χέρμπερτ Μπάουερ) έδωσε την ευκαιρία στον Μπάρτοκ να συνθέσει μια από τις πιο εντυπωσιακές παρτιτούρες του, όπου συνδυάζει τις παραδοσιακές μπαλάντες της Τρανσυλβανίας με τη μουσική γλώσσα του μοντερνισμού και τις επιρροές του από τον Ντεμπυσσύ. Ο «Τζιάννι Σκίκκι» του Τζάκομο Πουτσίνι είναι μια μαύρη κωμωδία στα όρια του γκροτέσκου σε λιμπρέτο του Τζοβακκίνου Φορτσάνο ο οποίος βασίστηκε στην 30η Ωδή από την «Κόλαση» της «Θείας Κωμωδίας» του Δάντη. Διαπραγματεύεται ένα ιδιαίτερα προσφιλές θέμα και της Κομέντια ντελ’ άρτε, την παραχάραξη της διαθήκης ενός πλούσιου από τους συγγενείς του καθώς έκανε το «λάθος» να μην γράψει την περιουσία του σε εκείνους στερώντας τους την απόλαυση μιας ξεκούραστης και πλουσιοπάροχης κληρονομιάς. 

Στο «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο», βιβλίο που δημοσιεύτηκε λίγο μετά τη συγκλονιστική εμπειρία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1928, και κατέληξε ένα από τα μεγαλύτερα μπεστ-σέλερ του 20ού αι., ο συγγραφέας Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, ο οποίος πολέμησε και ο ίδιος στον Μεγάλο Πόλεμο, όπως ονομάστηκε, αφηγείται την ιστορία του εικοσάχρονου Πάουλ και των συντρόφων του που κατατάχθηκαν με ενθουσιασμό αρχικά, για να βιώσουν στη συνέχεια τον τρόμο των χαρακωμάτων, την απόγνωση και τη φρίκη του θανάτου, όπως όλη εκείνη η γενιά που δεν επέστρεψε ποτέ.   Γιατί έχει σημασία το ότι γυρίστηκε ξανά το «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπον» και τι δίνει στη νέα γενιά θεατών; Πόσο εθισμένοι είμαστε στη φρίκη;  Η πρώτη απόπειρα της μεταφοράς στον κινηματογράφο έγινε το 1930 από τον Λούις Μάιλστοουν και απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Θα κάνει η νέα εκδοχή του σκηνοθέτη Έντουαρντ Μπέργκερ ξανά την έκπληξη στα φετινά Όσκαρ;  

Ποια είναι η διαχρονική αξία του «Έκτου πατώματος» του Αλφρέντ Ζερί;  Γιατί έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από το ελληνικό κοινό; Αποτελεί η φόρμουλα Παναναγιωτοπούλου-Κραουνάκης-Νικολακοπούλου, του 1991, εγγύηση για την επιτυχία του φετινού ανεβάσματός του;  Τέλη δεκαετίας του ’30 σε μια λαϊκή πολυκατοικία στο Παρίσι εν μέσω οικονομικής κρίσης, όπου στο 6ο πάτωμα ζουν οι εκπρόσωποι των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων. Στην ηθογραφία αλλά συνάμα κωμωδία του Ζερί μάς αποκαλύπτεται η καθημερινότητα τους και ξεδιπλώνονται οι έρωτες τους, οι ζήλιες, οι καυγάδες τους, τα όνειρα που κάνει ο καθένας για τη ζωή του. Όνειρα που συνήθως αποδεικνύονται αυταπάτες, αλλά που τους δίνουν δύναμη να αντέξουν τις δυσκολίες της καθημερινότητάς. Μέσα από την εξέλιξη του έργου, οι ήρωες συνειδητοποιούν ότι πάνω και πέρα από τα όνειρα –που σχεδόν ποτέ δεν γίνονται πραγματικότητα– υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ότι παραμένουμε ενωμένοι απέναντι σε κάθε δυσκολία. Ότι μόνο μέσα από την ειλικρινή συμπόρευση μπορούν να βγούνε αληθινοί νικητές στο άνισο αγώνα της ζωής. Η παράσταση «Το έκτο πάτωμα» ανεβαίνει στο θέατρο Ακροπόλ σε διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους τραγουδιών της Λίνας Νικολακοπούλου. Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Βάλαρη ενώ στο κείμενο συμμετείχαν και οι ηθοποιοί της παράστασης. Τα σκηνικά υπογράφει ο Μανόλης Παντελιδάκης και τα κοστούμια ο Χάρης Σουλιώτης. Ο σχεδιασμός φωτισμού είναι του Λευτέρη Παυλόπουλου. Πρωταγωνιστούν οι Υρώ Μανέ, Κώστας Μακεδόνας, Ελένη Καστάνη, Δανάη Λουκάκη, Μαριαλένα Ροζάκη, Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν, Βασίλης Αθανασόπουλος, Δημήτρης Φραγκιόγλου και η Ευαγγελία Μουμούρη. Στο ρόλο του Οσπό ο Δημήτρης Πιατάς, ενώ αφηγήτρια είναι η Μίρκα Παπακωνσταντίνου.  Επίσης συμμετέχουν οι μουσικοί Δημήτρης Κίκλης (πιάνο), Αποστόλης Παρασκευαΐδης (ακουστικό μπάσο) και Άρτεμις Βαβάτσικα.

Τι ακριβώς πραγματεύεται η παράσταση «Χάπι» του Enda Walsh που ανεβαίνει στο Θέατρο Σταθμός; Σε τι υπερτερεί σε σχέση με άλλα έργα του σύγχρονου δραματολογίου που παρουσιάζονται στην τρέχουσα αθηναϊκή σκηνή; Ποιες ανομολόγητες περιοχές της ψυχικής υγείας και της άσκησης της εξουσίας επάνω στο ανθρώπινο σώμα διαπραγματεύεται το έργο του διάσημου Ιρλανδού συγγραφέα που το κάνει να ξεχωρίζει σε διεθνές επίπεδο; Ο Χρήστος Παρίδης μιλάει με τη ψυχίατρο- ψυχαναλύτρια Χλόη Κολύρη για θέματα και ερωτήματα που προκύπτουν με αφορμή την παράσταση «Χάπι» του Enda Walsh που ανεβαίνει στο Θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη. Το έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Enda  Walsh διαδραματίζεται μέσα σε μία ψυχιατρική δομή όπου βρίσκεται έγκλειστος για θεραπευτικούς λόγους ο Τζον Κέιν. Μία μέρα κάθε χρόνο είναι αφιερωμένη σε ένα διαφορετικό τρόφιμο, ο οποίος και συμμετέχει σε μια δράση δραματοθεραπείας κατά την οποία μέσω προηχογραφημένων συνεδριών αφηγείται την προσωπική του ιστορία.  Έτσι και στην περίπτωση του Τζον εμφανίζονται τη συγκεκριμένη ημέρα δύο νέες γυναίκες, με το συμβολικό όνομα «Μαρία», και με τη συμβολή ενός ντράμερ, ακολουθώντας οδηγίες βοηθούν να στηθεί η «αναπαράσταση» του. Παράλληλα όλα αυτά συμβαίνουν υπό την εποπτεία ειδικών γιατρών, κάτι σαν το άγρυπνο μάτι ενός  «Big Brther», οι οποίοι παρεμβαίνουν φωνητικά ώστε να τον επαναφέρουν στην τάξη όποτε χρειάζεται και για να του υπενθυμίζουν τις αιτίες και τις ανάγκες του μόνιμου εγκλεισμού του. Μία επίκαιρη αλληγορία για τους περιορισμούς της ελευθερίας του σύγχρονου ανθρώπου, τη βία που τού ασκείται, την άσκηση εξουσίας και τα συσσωρευμένα ψυχολογικά τραύματα του. Η παράσταση «Χάπι» (ο αυθεντικός τίτλος είναι «Medicine») ανεβαίνει σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, και τους ρόλους ερμηνεύουν οι Μάνος Καρατζογιάννης, Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη ενώ επί σκηνής εμφανίζεται ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης. Επίσης ακούγονται οι φωνές των Δημήτρη ¨Ημελλου, Δημήτρη Καταλειφού, Τάσου Λέκκα, Θεοδώρας Μαστρομηνά, Νέας Μεντή, Λουκίας Μιχαλοπούλου, Περικλή Μουστάκη, Γιάννη Νταλιάνη, Νίκου Πουρσανίδη και της Σοφίας Φιλιππίδου. 

ι πραγματεύεται η μίνι σειρά του Netflix «Η απατηλή ζωή των ενηλίκων»; Γιατί τα μυθιστορήματα της Έλενα Φεράντε έχουν παγκόσμια αποδοχή; Σε ποιο βαθμό η εποχή και οι χαρακτήρες, τη ζωή των οποίων παρακολουθούμε στην τηλεοπτική σειρά, απέχουν από το σήμερα;  Η Τζοβάνα είναι ένα όμορφο δεκαπεντάχρονο κορίτσι που πιστεύει ότι το πρόσωπό της έχει αρχίσει να αλλοιώνεται. Πιστεύει μάλιστα ότι το άκουσε να το λέει ο ίδιος της ο πατέρας. Έχει δίκιο ή η εφηβική της οργή την κάνει να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε μια επιθετική και ίσως λίγο «σκληρή» έφηβη; Σε ποιον καθρέφτη πρέπει να κοιταχτεί για να ξαναβρεί τον εαυτό της και να σωθεί; Μετά τα ευτυχισμένα παιδικά της χρόνια αναζητά ένα νέο πρόσωπο, ακροβατώντας ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Δύο γειτονιές της Νάπολης που φοβούνται και απεχθάνονται η μία την άλλη. Τη Νάπολη των νοικοκυραίων και των πλούσιων ψηλά στον λόφο και τη Νάπολη χαμηλά, των φτωχών και των απόκληρων, που παριστάνει την αχαλίνωτη και την αγοραία.  Η Τζοβάνα παραπαίει από τα ψηλά στα χαμηλά, προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις στην υποκρισία των μεγάλων αλλά και στα μεγάλα αδιέξοδα της ζωής που την απασχολούν από πολύ νωρίς. Συναντάει για πρώτη φορά μια γυναίκα από το οικογενειακό παρελθόν, μια θεία από την οποία ο πατέρας της την έχει αποκλείσει, την αδελφή του τη Βιτόρια, κι εκείνη της ενεργοποιεί την περιέργεια αλλά και την αντισυμβατική της αντίληψη. Έτσι, ξαναβλέπει τους ανθρώπους γύρω της με μία εντελώς νέα οπτική. Ίσως και να τους συγχωρεί. Ωστόσο έρχεται η ώρα να τους γυρίσει την πλάτη και να προχωρήσει για να μπορέσει να ενηλικιωθεί.  Βασισμένη στο τελευταίο μυθιστόρημα της Έλενα Φεράντε, η μίνι τηλεσειρά με τίτλο «Η απατηλή ζωή των ενηλίκων» (εκδ. Πατάκης) που προβάλλεται από το Netflix μας ταξιδεύει στην ηλιόλουστη Νάπολη της δεκαετίας του ’90. Το σενάριο υπογράφουν εκτός της ίδιας της συγγραφέως, ο σκηνοθέτης Εντοάρντο Ντε Άντζελις, η Λάουρα Παολούτσι και ο Φραντσέσκο Πίκολο. Τον ρόλο της Βιτόρια ερμηνεύει η Ιταλοελληνίδα ηθοποιός Βαλέρια Γκολίνο.

Ποιες κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες του Μεσοπολέμου γέννησαν το θρυλικό μυθιστόρημα Berlin Alexanderplatz του Άλφρεντ Ντέμπλιν; Ποια ανάγκη εξυπηρετεί  μια θεατρική του μεταφορά σήμερα; Βερολίνο τέλη δεκαετίας του 1920. Ο Φραντς Μπίμπερκοπφ αποφυλακίζεται μετά από καταδίκη για φόνο κι ορκίζεται σε όλους, αλλά προπαντός στον εαυτό του, ότι από δω και μπρος θα μείνει τίμιος έχει δεν έχει λεφτά. Αρχίζει να ψάχνει δουλειά, πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσει λεφτά, συχνά απογοητεύεται αλλά δεν χάνει την ψυχραιμία του. Ωστόσο το σωματεμπόριο ανθεί, γύρω του κυκλοφορούν ατέλειωτες μάζες ανέργων, πεινασμένων, προλετάριων αλλά και υποκριτών μικροαστών. Τα σύγχρονα Σόδομα και Γόμορρα λίγο πριν από την καταιγίδα, μια μητρόπολη λίγο πριν πέσει στα χέρια του ναζισμού. Τα γεγονότα της ζωής του Φραντζ επιταχύνονται με το που γνωρίζει τον Ράινχολντ. Και η μονομαχία ξεκινάει. Ο συγγραφέας Άλφρεντ Ντέμπλιν λέει για το βιβλίο του: «Ο κόσμος μας είναι ο κόσμος δύο θεών. Είναι ο κόσμος της δημιουργίας και της διάλυσης. Η αντιπαράθεσή τους διαδραματίζεται πάνω στη γη κι εμείς συμμετέχουμε σ' αυτή. Συνδέω τώρα αυτή τη συλλογιστική με την εγκληματικότητα. Η κοινωνία είναι ζυμωμένη με το έγκλημα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχει τάξη και διάλυση. Δεν είναι δυνατόν να υφίσταται τάξη χωρίς να υπάρχει ταυτόχρονα τάση για διάλυση και de facto καταστροφή. Στο βιβλίο Μπερλίν Αλεξάντερπλατς ο Φραντς Μπίμπερκοπφ αποφυλακίζεται. Είναι από φυσικού του καλός και επιπλέον έχοντας καεί στο χυλό φυσά και το γιαούρτι. Βγαίνοντας στην κοινωνία θέλει να μείνει τίμιος, να εφαρμόσει τους νόμους της κοινωνίας ή τουλάχιστον αυτούς που εκείνος θεωρεί νόμους. Αλλά δεν το καταφέρνει. Δέχεται το ένα χτύπημα μετά το άλλο και καταρρέει. Μαζί του καταρρέουν και οι θεωρητικές μας παραδοχές»

Ποια ανάγκη οδήγησε σε μία ακόμα κινηματογραφική μεταφορά του «Εραστή της λαίδη Τσάτερλι»; Αποκαλύπτει κάτι καινούργιο η εκδοχή του Netflix ; Φωτίζει κάποιες πλευρές που δεν είχαν προσεγγίσει παλιότερες μεταφορές η γυναικεία οπτική της σκηνοθέτιδας;        Έχοντας μεγαλώσει σε φιλελεύθερο περιβάλλον στο Λονδίνο, η Κόνστανς νοιώθει παγιδευμένη στον πύργο του συζύγου της λόρδου Τσάτερλι, καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι μετά την επιστροφή του από τον πόλεμο. Δεν είναι μόνο ότι δεν μπορεί να της προσφέρει πια ηδονή αλλά σταδιακά συνειδητοποιεί ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο χωρίς αισθήματα για όσους ανήκουν σε χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα από εκείνον και στυγνό εκμεταλλευτή των εργαζόμενων στα κτήματα και στα μεταλλεία του. Χωρίς να το επιδιώξει αποκτά ερωτικές σχέσεις με τον ελκυστικό θηροφύλακα του πύργου Όλιβερ Μέλορς και σταδιακά τον ερωτεύεται. Ενάντια στην κυρίαρχη ηθική και αψηφώντας την ταξική τους διαφορά αναπτύσσουν μια σκανδαλώδη σχέση με αμφίβολο μέλλον. Ο σπουδαίος λογοτέχνης Ντ.Χ. Λόρενς έγραψε το μυθιστόρημα «Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι» το 1928 το οποίο λόγω της λογοκρισίας ήταν αδύνατον να κυκλοφορήσει στην Αγγλία. Έτσι, τυπώθηκε πρώτη φορά στη Φλωρεντία το ίδιο έτος ως ιδιωτική έκδοση. Αν και εξαιρετικά τολμηρό ακριβώς χάρη στις ιδιαίτερα αισθησιακές περιγραφές του έγινε τρομερά δημοφιλές καθώς κυκλοφορούσε σε πειρατικές εκδόσεις από χέρι σε χέρι. Απαγορευμένο για δεκαετίες στη χώρα καταγωγής του συγγραφέα του, ο οίκος Penguin χρειάστηκε να κάνει δίκη για να καταφέρει να το εκδώσει το 1960 στην Μεγάλη Βρετανία. Έκτοτε συγκαταλέγεται ανάμεσα στα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ού αι. ενώ έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση με μεγάλη πάντα επιτυχία. 

Έξι επεισόδια της δημοφιλούς πλατφόρμας Netflix με ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Harry&Meghan» που σαρώνει σε τηλεθέαση παγκοσμίως και βάζει σε μπελάδες το παλάτι εξοργίζοντας μεγάλο τμήμα της βρετανικής κοινωνίας που μένει πιστό στις πατροπαράδοτες αξίες της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας και στην μακραίωνη παράδοση της βασιλείας.  Οι «αποστάτες» δούκες του Σάσεξ επέλεξαν να πουλήσουν στο διεθνές φιλοθεάμον κοινό την ιστορία τους κι έτσι παρακολουθούμε ένα ρομάντζο που ξεκινάει από τη γνωριμία τους, το πρώτο ταξίδι στην Αφρική και τα μυστικά ραντεβού πριν την αποκάλυψη της σχέσης τους και φτάνει μέχρι την οριστική ρήξη τους με το παλάτι.  Ωστόσο, σαν να παρακολουθούμε reality, ζούμε μαζί με τους πρωταγωνιστές και σχεδόν σε πραγματικό χρόνο τις πιο πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με την οργή που προκαλούν οι δηλώσεις τους που φθάνουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ποιος υπήρξε ο ρόλος της Κέιτ Μιντλετον και ποια η στάση του πρίγκιπα Γουίλιαμ; Γιατί ξεκίνησε πόλεμο εναντίον τους ο βρετανικός Τύπος και τα ταμπλόιντ; Τι τους ανάγκασε να φύγουν στην Αμερική; Εντέλει έχει να κάνει με την καταγωγή της Μέγκαν Μαρκλ; Δικαιούται ο Χάρι να την παραλληλίζει με τη μητέρα του Νταϊάνα; 

Είναι δυνατόν να μεταφέρεις μια βουβή ταινία του ΄30 στο θέατρο; Τι λόγο έχει να ανεβάσει το Εθνικό Θέατρο «Τα φώτα της πόλης» του Τσάπλιν σήμερα; Τελικά η πρόκειται για μιούζικαλ, χορό ή θέατρο; Το διαχρονικό και αξεπέραστο αριστούργημα του Τσάρλι Τσάπλιν «Τα φώτα της πόλης» του 1931 είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία και ταυτόχρονα μια αστική παραβολή που πραγματεύεται την κοινωνική αδικία με φόντο το οικονομικό Κραχ της δεκαετίας του ΄30. Μέσα στο οποίο ωστόσο χωράει και μια ιστορία άδολης αγάπης. Μια ταινία με το ωραιότερο φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου, ένα έργο-καθρέφτης της τραχιάς μεσοπολεμικής εποχής που αποθεώνει την ασυμβίβαστη ζωή, την ανιδιοτελή προσφορά και τον έρωτα χωρίς όρια.Η παράσταση του θεάτρου Ρεξ διαδραματίζεται στον χώρο ενός κινηματογραφικού στούντιο και ακολουθεί την πλοκή της ταινίας όπου ο Τσάπλιν, ως άνεργος περιπλανώμενος Σαρλό, ερωτεύεται μια τυφλή ανθοπώλισσα και κάνει τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει τα χρήματα για την εγχείρηση που θα της χαρίσει την όραση. Ο ρακένδυτος ήρωας αγωνίζεται να επιβιώσει στο βίαιο περιβάλλον της ανώνυμης μεαγαλούπολης και με όπλο του τον αλτρουισμό και τη γενναιοδωρία, καταφέρνει να προσφέρει στην αγαπημένη του το πολυτιμότερο δώρο.Η παράσταση που υπογράφει η Αμάλια Μπένετ έχει ζωντανή μουσική του Θοδωρή Οικονόμου ενώ τα τραγούδια, η δράση και η ενέργεια τόσο των δημιουργών όσο και όλων των ερμηνευτών επί σκηνής συσπειρώνονται για να αποτίσουν φόρο τιμής στον ανυπέρβλητο Τσάρλι Τσάπλιν, στην καλοσύνη του ρακένδυτου Σαρλό και τις αρχετυπικές αξίες της ζωής.

Γιατί το Θέατρο Τέχνης επιστρέφει με μια νέα εκδοχή της «Στέλλας»; Πόσο διαφέρει το έργο του Ιάκωβου  Καμπανέλη από τη θρυλική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη; Υπάρχει αναγκαιότητα ενός ανεβάσματος του έργου σήμερα;Στο συνοικιακό υπαίθριο «Νυχτερινό κέντρο η Μαρία» τραγουδάει η Στέλλα, μια γυναίκα ανεξάρτητη, ανυπότακτη και αδιάφορη για τον κοινωνικό αντίκτυπο που προκαλεί η ελεύθερη ζωή της. H Στέλλα επιμένει να ορίζει η ίδια τον εαυτό της, να ζει τον έρωτα χωρίς όρια και να μην συμβιβάζεται με τα κοινωνικά «πρέπει». Στο πρόσωπο του Μίλτου, η Στέλλα θα βρει το αρσενικό αντίρροπο του δικού της δαιμονίου. Ο έρωτάς τους θα τους οδηγήσει αναπόφευκτα σε σύγκρουση καθώς ο Μίλτος θα προσπαθήσει, προτείνοντάς της γάμο, να υποτάξει την ελεύθερη φύση της. Η Στέλλα εγκαταλείπει τον Μίλτο στα σκαλιά της εκκλησίας και με την απόφασή της αυτή προσβάλει τόσο την «ανδρική τιμή» του, όσο και τις κατεστημένες αντιλήψεις του κοινωνικού τους περιγύρου. Ο δρόμος του αίματος που από καιρό έχει ανοίξει, τώρα πρέπει να κλείσει. Ένα «άγριο γλέντι, ακόμα πιο άγριο», όπως προειδοποιεί ο Μίλτος, ετοιμάζεται…Το έργο, γραμμένο το 1954, είναι κυρίως γνωστό από την κινηματογραφική του εκδοχή του Μιχάλη Κακογιάννη που σημείωσε τεράστια επιτυχία. Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης (συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο) η τραγική ερωτική ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε έναν κόσμο που με τα ρεμπέτικα τραγούδια και το γλέντι προσπαθεί να αποδράσει από την καταπιεστική καθημερινότητα, τα έμφυλα στερεότυπα και τα οικονομικά αδιέξοδατης μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας, αναζητώντας παράλληλα την ταυτότητά του. 

Πώς αποτυπώνεται ο εμβληματικός ήρωας του Νίκου Καζαντζάκη, Αλέξης Ζορμπάς, στην παράσταση του Ελληνικού Κόσμου; Πώς αναπαριστάται το τοπίο της Κρήτης; Γιατί ο Ζορμπάς παραμένει στη συνείδηση μας η ενσάρκωση της ελληνικής υπερηφάνειας και του ελεύθερου πνεύματος;Μια παράσταση βασισμένη στο διάσημο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη. Ο σημαντικός Έλληνας συγγραφέας το εμπνεύστηκε από την προσωπικότητα ενός ιδιαίτερου ανθρώπου, του Γιωργή Ζορμπά, τον οποίο πρωτογνώρισε στο Άγιο Όρος και αργότερα πήρε μαζί του στη Μάνη.Στο βιβλίο του έδωσε το όνομα «Αλέξης Ζορμπάς» ενώ τοποθέτησε τη δράση στην Κρήτη. Η ιστορία ξεκινάει από το λιμάνι του Πειραιά όπου ένας νεαρός διανοούμενος συναντάει τον Ζορμπά. Το πάθος του για ζωή και ο αντισυμβατικός του χαρακτήρας τον κάνει να τον προσλάβει ως αρχιεργάτη στο λιγνιτωρυχείο του που σκοπεύει να ανοίξει στη Μεγαλόνησο.Φτάνουν στην Κρήτη και πιάνουν δωμάτιο στο ξενοδοχείο της ξεπεσμένης αρτίστας Μαντάμ Ορτάνς, που σύντομα γίνεται ερωμένη του Ζορμπά, ενός ακαταπόνητου εραστή γυναικών. Ωστόσο το χωριό που έχουν εγκατασταθεί είναι ένας τόπος αρχέγονων αξιών που προσφέρουν στον νεαρό άντρα αφορμές για συζητήσεις με τον χαρισματικό συνοδοιπόρο του –τον περιπετειώδη και πολυμήχανο Ζορμπά–, θέτοντάς του ερωτήματα για τη ζωή, τον θεό και το θάνατο.Ο συγγραφέας και αφηγητής αναζητεί απαντήσεις στα φιλοσοφικά ερωτήματα που τον τυραννούν και εκείνος με την πολυτάραχη ζωή δείχνει να έχει τις απαντήσεις. Και μπορεί να μην είναι τα λόγια ενός φιλόσοφου, του λέει όμως ότι οι απαντήσεις αν υπάρχουν, δεν βρίσκονται στα βιβλία, αλλά μέσα στην ίδια τη ζωή, αρκεί να τη ζει κανείς με πάθος και χωρίς τους περιορισμούς των ανελεύθερων ανθρώπων.Το μυθιστόρημα που περιλαμβάνεται ανάμεσα στα 100 σημαντικότερα του 20ού αι. έγινε παγκοσμίως γνωστό χάρη στην κλασική σήμερα ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη και τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Οι ηθοποιοί Άντονι Κουίν, Άλαν Μπέιτς, Ειρήνη Παπά και Λίλα Κέντροβα ενσάρκωσαν τους κεντρικούς χαρακτήρες του έργου με ερμηνείες αξεπέραστες.Μοιάζει αδύνατο για όσους ξέρουν την κινηματογραφική ταινία να φανταστούν τα ίδια πρόσωπα με άλλους πρωταγωνιστές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει δικαίωμα ένας θίασος να παρουσιάσει το εμβληματικό μυθιστόρημα σε νέα θεατρική εκδοχή. Αλλά οπωσδήποτε θα έχει να αντιμετωπίσει τις ανεξίτηλες αναμνήσεις του κοινού από τη θρυλική ταινία του 1964.

Ο Χρήστος Παρίδης συζητάει με το δημοσιογράφο της Lifo Νίκο Ευσταθίου σχετικά με τη σειρά Dubai Bling της πλατφόρμας του Netflix και το διεθνές ενδιαφέρον για ένα ριάλιτι που καθρεπτίζει μια εποχή κενότητας και μεγάλης έκπτωσης αξιών.

Τι έχει να πει σήμερα η τηλεοπτική σειρά «Αυτή η νύχτα μένει»; Έχει σημασία μια πιστή αναπαράσταση της δεκαετίας του '80 και της ζωής στα σκυλάδικα της επαρχίας; Πού συνδέεται το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς με το βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή; Η τηλεοπτική σειρά: Αγρίνιο 1984. Όταν ο Χρήστος (Γιάννης Στάνκογλου), ο αυτοδημιούργητος δήμαρχος της πόλης και ανερχόμενος πολιτικός, μαθαίνει ότι ο Στρατής (Βασίλης Μπισμπίκης), ο ντόμπρος και ασυμβίβαστος ιδιοκτήτης του λαϊκού κέντρου «Όνειρο», υπήρξε για είκοσι ολάκερα χρόνια ο κρυφός έρωτας της γυναίκας του που πέθανε πρόσφατα, το μαγαζί του Στρατή και ολόκληρος ο κόσμος του αρχίζουν να δέχονται έναν ανελέητο πόλεμο από παντού. Το σενάριο υπογράφουν η Ιωάννα Κανελλοπούλου και ο Γιώργος Μακρής ενώ η σκηνοθεσία είναι από την Κατερίνα Φιλιώτου.Το βιβλίο: Άντρες σφάζονται με σουγιά, περιουσίες εξανεμίζονται, μαγαζιά καίγονται, αρραβώνες, γάμοι και φιλίες διαλύονται για το κορμί μιας τραγουδίστριας. Τραγουδίστριες χαρακώνουν πελάτες στο πρόσωπο για να υπερασπιστούν την τιμή τους ή έναν έρωτα τους, ζωές σπαταλιούνται και πετιούνται στα σκουπίδια της νύχτας και της μέρας. Όνειρο ή εφιάλτης, η εποποιία της ελληνικής επαρχίας του ’80 μέσα από ένα οδοιπορικό και τις καταγραφές ενός ανθρώπου που τα έζησε, βγάζοντας το ψωμί του μέσα σε αυτά τα μαγαζιά για μια δεκαετία. Μια ολόκληρη εποχή που είναι αδύνατο να αναπαραχθεί στην οθόνη, είτε γιατί εκείνη η Ελλάδα ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν είτε γιατί οι άνθρωποι έχουν μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο.  

Κωνσταντίνος Παρθένης (1878-1967) υπήρξε από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της νεοελληνικής τέχνης. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια στα τέλη του 19ου αιώνα, γόνος ευκατάστατης οικογένειας της ομογένειας, έζησε και σπούδασε στη Βιέννη και στο Παρίσι μέχρι να εγκατασταθεί στην Κέρκυρα αρχικά κι αργότερα στην Αθήνα.  Όπως έγραψε στο σημείωμά της η Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα, η οποία επιμελήθηκε την έκθεση λίγο πριν φύγει από τη ζωή: «Η ζωγραφική του Παρθένη βρίσκεται σε διαρκή δημιουργικό διάλογο, πάντα με προσωπικό ύφος, με τα εικαστικά ρεύματα του μοντερνισμού, ενώ οι εικονογραφικές αναφορές στην αρχαιότητα και στη βυζαντινή τέχνη διαμορφώνουν ένα προσωπικό ζωγραφικό ιδίωμα, που εξελίσσεται σταθερά μέχρι το τέλος της ζωής του μέσα από μια πληθώρα έργων.Ο ζωγράφος ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που επέβαλε τις ρηξικέλευθες για την εποχή του απόψεις για τον μοντερνισμό και έκανε πράξη την πεποίθησή του ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να έχει την αναγνώριση και την υποστήριξη του κράτους. Με τον διορισμό του στη Σχολή Καλών Τεχνών άλλαξε τον τρόπο διδασκαλίας της τέχνης και δίδαξε μία νέα ηθική για την καλλιτεχνική εκπαίδευση».

Πόσο πετυχημένο είναι το στοίχημα της Μιμής Ντενίση και της υπερπαραγωγής «Σμύρνη μου αγαπημένη»; Βοηθάει η σεναριακή προσέγγιση ώστε να διαβάσουμε με νέα ματιά την Ιστορία και να ερμηνεύσουμε τα τεράστια λάθη των προγόνων μας; H ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη» που προβάλλεται ως μίνι τηλεοπτική σειρά και βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο της Μιμής Ντενίση ξεκινάει σε μια παραλία της Λέσβου σήμερα, όπου μία ηλικιωμένη Ελληνοαμερικανίδα, η Φιλιώ, έχει καταφθάσει από την Νέα Υόρκη μαζί με την εγγονή της ώστε να συμπαρασταθεί στους Σύριους πρόσφυγες. Σύντομα αποκαλύπτει ότι η Σμυρνιά γιαγιά της Φιλιώ Μπαλτατζή βρέθηκε κάποτε στο ίδιο νησί και στην ίδια θέση, κατατρεγμένη πρόσφυγας. Και ένα τετράδιο συνταγών που βρίσκεται στα χέρια της φιλεύσπλαχνης γυναίκας κι ανήκε κάποτε στη συνονόματη γιαγιά της γίνεται αφορμή να ξετυλιχτεί η ιστορία της εύπορης οικογένειας Μπαλτατζή, με φόντο την κοσμοπολίτικη Σμύρνη των αρχών του 20ου αι. αλλά και τις τραγικές διεθνείς εξελίξεις που καθόρισαν τη μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού. Μια μεγάλη αφήγηση και ένα επικών διαστάσεων κινηματογραφικό επίτευγμα που δεν έχει ξαναγίνει στο ελληνικό κινηματογράφο για να τιμήσει τη μνήμη όσων χάθηκαν και μιας πολιτείας που ανήκει μόνο στη συλλογική μας μνήμη. Τα τεκμήρια του υλικού πολιτισμού πιστοποιούν ένα μεγαλειώδες παρελθόν που έχει ταφεί κάτω από τη σκόνη της Ιστορίας. Πρωταγωνιστούν οι: Μιμή Ντενίση, Λεωνίδας Κακούρης, Burak Hakki, Κρατερός Κατσούλης, Ταμίλλα Κουλίεβα, Κατερίνα Γερονικολού, Αναστασία Παντούση, Γιάννης Εγγλέζος, Ντίνα Μιχαηλίδου, Özdemir Çiftçioglu, Γιάννης Βογιατζής, Χρήστος Στέργιογλου, Δάφνη Αλεξάντερ κ.α. Η σκηνοθεσία είναι του Γρηγόρη Καραντινάκη. Η μίνι σειρά προβάλλεται στον ANT1.

Γιατί η ταινία «Αθήνα» του Ρομέν Γαβρά έχει προκαλέσει τόσες αντιδράσεις; Πόσο διαφέρει μια πολιτική ταινία σήμερα από κάποια του παρελθόντος; Ένας δεκατριάχρονος Αλγερινός, ο Ιντίρ, δολοφονείται από τρεις άντρες, πιθανόν αστυνομικούς, και το βίντεο της δολοφονίας διαρρέει στο διαδίκτυο όπου γίνεται viral. Ο μεγαλύτερος του αδελφός Αμπντέλ ανακοινώνει σε συνέντευξη Τύπου έξω από αστυνομικό τμήμα και μπροστά σε συγκεντρωμένο πλήθος την έρευνα που ξεκινάνε οι αρχές για να εντοπιστούν οι δράστες. Ανάμεσα στο πλήθος που παρακολουθεί τη δήλωση βρίσκεται και ο μικρότερος αδελφός Καρίμ, ο οποίος ανάβει μια μολότοφ και την εκσφενδονίζει προς την είσοδο του κτιρίου. Ακολουθεί πανικός, χάος και μια εισβολή εξοργισμένων νεαρών Αράβων στο τμήμα το οποίο καταστρέφουν και λεηλατούν. Συγχρόνως αρπάζουν ένα αστυνομικό όχημα και ανοίγονται σε μια λεωφόρο που οδηγεί στα προάστια του Παρισιού. Η ιλιγγιώδης καταδίωξη από τους μπάτσους καταλήγει σε προάστιο, έναν συνοικισμό με το όνομα «Αθηνά» σαν οχυρωμένο κάστρο επανδρωμένο από μετανάστες αφρικανικής και αραβικής καταγωγής.Οι εξεγερμένοι νεαροί με αρχηγό τον Καρίμ καίνε και καταστρέφουν τα πάντα, απαιτώντας από την αστυνομία να τους παραδώσει τους υπαίτιους της δολοφονίας του Ιντίρ. Απάγουν και έναν αστυνομικό και απειλούν να τον εκτελέσουν, αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά τους. Καταφθάνει ο Αμπντέλ ο οποίος προσπαθεί να ηρεμήσει τον αδελφό του και να χαλιναγωγήσει τους εξεγερμένους άντρες, αλλά εντέλει η κατάσταση παρεκτρέπεται σε ένα εκρηκτικό φινάλε, προκαλώντας εμφύλιο στη χώρα.Σημαντική σημείωση: Παρακαλούμε όσοι δεν έχουν παρακολουθήσει την ταινία να είναι προετοιμασμένοι εφόσον επιλέξουν να ακούσουν τη συζήτηση για αποκαλύψεις σχετικά με την πλοκή.

Ο Χρήστος Παρίδης συζητάει με τον διευθυντή της έντυπης LiFO Τάσο Μπρεκουλάκη για τη νέα σειρά της δημόσιας τηλεόρασης «Τα Νούμερα», μία μουσική κωμωδία του Φοίβου Δεληβοριά και κατά πόσο πετυχημένο είναι το εγχείρημα.

Νιώθει περισσότερο Αλβανός ή περισσότερο Έλληνας κάποιος που δεν τον συνδέει τίποτα με την πατρίδα των γονιών του; Ποιες καταστάσεις οδηγούν νέους ανθρώπους σε εθνικιστικό παραλήρημα και τι γεννάει τη βία μεταξύ ομοεθνών σε μία μειονότητα; Εμπνευσμένη από πραγματικό γεγονός και βραβευμένη στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας με τα βραβεία Κοινού, της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου και της Ένωσης Ελλήνων Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, η ταινία μικρού μήκους «Pendulus» του Δημήτρη Γότση, σε σενάριο του Κώστα Γεραμπίνη, θίγει το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας των Αλβανών δεύτερης γενιάς και της εθνικιστικής βίας. Ένας νεαρός άντρας αλβανικής καταγωγής που ζει σε μια συνοικία της Αθήνας, ο Άρμπι, νιώθει διχασμένος μεταξύ της εθνικής ταυτότητας των γονιών του, οι οποίοι είναι φορείς μιας παράδοσης που του είναι ξένη, και της ελληνικής πραγματικότητας που τον έχει στιγματισμένο καθώς η ταυτότητά του προδίδει την προέλευση του. Σε μια νυχτερινή του έξοδο, ενώ παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ Σερβίας και Αλβανίας, συγκρούεται με ομοεθνείς του θέτοντας τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο ενός ιδιότυπου εσωτερικού ρατσισμού και ενός βίαιου εθνικισμού.  Η ταινία «Pendulus» του Δημήτρη Γότση θα προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας κι αμέσως μετά στην πλατφόρμα Εrtflix.

Τι πραγματεύονται οι «Νύχτες πανούκλας» του Ορχάν Παμούκ που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκης σε μετάφραση Στέλλας Βρετού; Ποιες ομοιότητες συναντάει ο αναγνώστης στις περιγραφές θανάτου και καραντίνας του βιβλίου με όσα ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια με την παγκόσμια κρίση του κορωνοϊού; Γιατί μέρος της τουρκικής κοινωνίας αντιδρά με όσα συμπεριλαμβάνει ο νομπελίστας συγγραφέας της χώρας;  Σε ένα φανταστικό νησί ανοιχτά της Κρήτης, το Μίνγκερ, ξεσπάει το 1901 επιδημία πανούκλας. Ο σουλτάνος Αμπντουλχαμίτ Β’ στέλνει τον αρχιεπιθεωρητή υγείας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μπονκόφσκι πασά να αναχαιτίσει τη διάδοσή της, αλλά αυτός σύντομα δολοφονείται. Τότε στέλνει στη θέση του τον νεαρό γιατρό Νουρί, τον οποίο συνοδεύει η σύζυγος του γιατρού, σουλτάνα Πακιζέ, ανιψιά του σουλτάνου. Τους συνοδεύει τελώντας χρέη σωματοφύλακα ο λοχαγός Κιαμίλ.  Το πλούσιο νησί, το οποίο κατοικείται από ευκατάστατους Ρωμιούς εμπόρους και λιγότερο εύπορους, αλλά κυρίως αμόρφωτους μουσουλμάνους, έρχεται σε αντιπαράθεση με την τοπική διοίκηση. Η άρνηση του λαού να ακολουθήσει τις οδηγίες των επιστημόνων προκαλεί εκρηκτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ όλων. Ο σουλτάνος αποφασίζει τον ναυτικό αποκλεισμό του Μίνγκερ και οι ντόπιοι αποφασίζουν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους διεκδικώντας την ανεξαρτησία τους.  Το συναρπαστικό ανάγνωσμα με τις αλληγορίες και τις πολλές ιστορικές παραμέτρους, κράμα φανταστικού και ιστορικού μυθιστορήματος, οδήγησε μερίδα της τουρκικής κοινωνίας να το απορρίψει. Κάποιοι μάλιστα άσκησαν δίωξη στον συγγραφέα με την κατηγορία της προσβολής του Κεμάλ Ατατούρκ και της τουρκικής σημαίας.

Τι προσπαθεί να ανιχνεύσει η ταινία «Επίσημη Συμμετοχή» των Μαριάνο Κον και Γκαστόν Ντιπράτ; Μπορούμε να διαχωρίσουμε τις περσόνες της Πενέλοπε Κρουζ και του Αντόνιο Μπαντέρας από τους ρόλους με τους οποίους τους έχουμε ταυτίσει;  Όταν ο ογδοντάχρονοςδισεκατομμυριούχος Ουμπέρτο Σουάρεθ αποφασίζει να χρηματοδοτήσει ένα έργο ζωής μεγάλου κύρους για να τον θυμούνται, μεταξύ μιας γέφυρας και μιας ταινίας, επιλέγει το τελευταίο. Θέλει όμως να είναι κάτι που θα μείνει στην ιστορία ως ένα αριστούργημα με τους καλύτερους συντελεστές.  Οι συνεργάτες του προτείνουν ένα βιβλίο που έχει κερδίσει βραβείο Νόμπελ και την  κορυφαία σκηνοθέτρια Λόλα Κουέβας (Πενέλοπε Κρουζ), για να το μεταφέρει στην οθόνη. Εκείνη με τη σειρά της προτείνει δύο πρωταγωνιστές εκ των οποίων ο ένας είναι ο διεθνής σταρ Φέλιξ Ριβέρο (Αντόνιο Μπαντέρας ) και ο άλλος ο σπουδαίος θεατρικός ηθοποιός Ιβάν Τόρες (Όσκαρ Μαρτίνεζ).  Η Λόλα ξεκινάει πρόβα εννέα ημερών κατά την οποία με τις απαιτήσεις της προκαλεί τον εγωκεντρισμό των δύο ανταγωνιστών ηθοποιών δημιουργώντας αγεφύρωτη ρήξη μεταξύ τους. Θα μπορέσει να γυριστεί ποτέ η ταινία που βασίζεται στην ιστορία δύο αδελφών που επίσης μισούνται θανάσιμα, και κάτω υπό ποιες συνθήκες; 

Τι κάνει την όπερα «Τόσκα» του Τζάκομο Πουτσίνι να παραμένει δημοφιλής περισσότερο από έναν αιώνα μετά την πρώτη της παρουσίαση; Είναι εντέλει οι Έλληνες εξοικειωμένοι με την όπερα; Τι είδους κοινό συρρέει στο Ηρώδειο στις καλοκαιρινές παραστάσεις της Λυρικής Σκηνής;Στην τρίπρακτη όπερα «Τόσκα», η οποία βασίζεται σε ποιητικό κείμενο των Τζουζέπε Τζακόζα και Λουίτζι Ίλικα, εμπνευσμένο από θεατρικό έργο του Βικτοριέν Σαρντού, ο ζωγράφος και επαναστάτης Μάριο Καβαραντόσι, εραστής της τραγουδίστριας της όπερας Φλόρια Τόσκα, συλλαμβάνεται εξαιτίας των πολιτικών φρονημάτων του από τον βαρόνο Σκάρπια, αρχηγό της αστυνομίας. Ο τελευταίος, προτίθεται να ελευθερώσει τον Καβαραντόσι με αντάλλαγμα μια ερωτική συνεύρεση με την Τόσκα. Εκείνη υποκύπτει στον εκβιασμό, αλλά σκοτώνει τον Σκάρπια όταν την πλησιάζει. Καταδιωκόμενη από την αστυνομία, αυτοκτονεί πέφτοντας από τις επάλξεις του φρουρίου των φυλακών όπου λίγο νωρίτερα έχει εκτελεστεί ο Καβαραντόσι.Η μεγαλειώδης και τρομερά δημοφιλής όπερα του 1900, σκηνοθετημένη από τον Ούγκο ντε Άνα και σε μουσική διεύθυνση Φιλίπ Ογκέν, επέστρεψε στο Ηρώδειο για να ολοκληρώσει το Φεστιβάλ Αθηνών. Στην πρεμιέρα της 28ης Ιουλίου συμμετείχαν η Κριστίνε Οπολάις στον ομώνυμο ρόλο της Τόσκα, ο Ραμόν Βάργκας ως Μάριο Καβαραντόσι και ο Δημήτρης Πλατανιάς ως Σκάρπια.

Λέει η ηθοποιός και συγγραφέας Δήμητρα Παπαδοπούλου σε σημείωμά της στο πρόγραμμα της παράστασης «Τι ζούμε, ρε;»: «Η επιθεώρηση είναι ένα βαθιά διαχρονικό είδος που ασχολείται με το εφήμερο. Αλλά η επικαιρότητα πια τρέχει σαν νερό που δεν μπορείς να κρατήσεις στα χέρια σου. Κι έτσι δυσκολεύεται να υπάρξει. Οι ταχύτητες την τρομάζουν και την μπερδεύουν. Με την υπερπληροφόρηση, το διαδίκτυο και μια καινούργια γενιά που μεγαλώνει κυρίως με αμερικανικά πρότυπα μπήκε στο μπαούλο. Όμως είναι εδώ και περιμένει πάντα κάποιος να την αγαπάει αληθινά και να της δίνει κάπου-κάπου το φιλί της ζωής». Η επιθεώρηση που έγραψε και παίζεται αυτό το καλοκαίρι στο θέατρο-αναψυκτήριο Άλσος γεμίζει κάθε βράδυ με κόσμο που απ’ ό,τι φαίνεται την απολαμβάνει. Γιατί μάλλον η σάτιρα καταφέρνει να σβήσει, έστω και για λίγη ώρα, τα μίση των Ελλήνων – στην πολιτική, στην καθημερινότητα, στο ξύπνιο και στον ύπνο, οριζοντίως και καθέτως. Ίσως πάλι το ελληνικό καλοκαίρι έχει ανάγκη από το «έξω καρδιά», το γέλιο, τη χαρά, για να βρει την ολοκλήρωσή του. Στην περίπτωση της παράστασης αυτής, που σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Αθερίδης, συμμετέχει αυτό που θα λέγαμε «εθνική κωμικών». Έτσι, με μια διανομή που περιλαμβάνει τους Θανάση Αλευρά, Κώστα Αποστολάκη, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Λευτέρη Ελευθερίου, Κρατερό Κατσούλη, Ελένη Κοκκίδου, Κώστα Κόκλα, Αντώνη Κρόμπα, Ροζαλία Κυρίου, Νίκη Λάμη, Αντώνη Λουδάρο, Στράτο Λύκο, Πάν Μουζουράκη, Παρθένα Χοροζίδου και φυσικά τους Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον ίδιο τον Αθερίδη, έχει κανείς τη βεβαιότητα ότι είναι μια επιθεώρηση απολύτως ελληνική και καλοκαιρινή.

Πόσο οδυνηρό είναι το συναίσθημα της ανημποριάς μπροστά στην ανθρώπινη φθορά και την αρρώστια; Πώς είναι να πεθαίνει ένας άνθρωπος ολομόναχος σε ένα μοναχικό δωμάτιο;  Η «Μέσα χώρα» είναι μια όπερα που ρίχνει τους προβολείς της στους ανθρώπους που πεθαίνουν από μοναξιά, τους αδύναμους εκείνους χαρακτήρες που συντρίβονται από τις οικογενειακές σχέσεις. Ο συνθέτης Άγγελος Τριανταφύλλου υπογράφει μια νέα όπερα «χωρίς πράξεις και σκηνές», όπως αναφέρει, αλλά «με νησίδες που γεννιούνται η μία από την άλλην και όλες μαζί ακολουθούν τη ροή ενός ορμητικού ποταμού». Με τη συνδρομή του Γιάννη Αστερή, ο Τριανταφύλλου αποτίνει φόρο τιμής στις γιαγιάδες και τους παππούδες που μένουν μόνοι και ερημωμένοι και εγείρει ερωτήματα για το γήρας, τη μοναξιά, την αρρώστια, τις εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις. Λέει χαρακτηριστικά: «Κύρια έμπνευση υπήρξε εξαρχής ο θάνατος των ηλικιωμένων από μοναξιά, φαινόμενο που σε κάποιες χώρες όπως στην Ιαπωνία είναι σαρωτικό και μαζικό. Και από κει και πέρα κινητήριος μοχλός ήταν η επιθυμία μου να αποτίσω φόρο τιμής στη γενιά των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας, που μας μεγάλωσαν και ζήσαμε την πτώση τους. Όμορφη και επώδυνη». Κι ο Γιάννης Αστερής συμπληρώνει: «Tο έργο ξετυλίγει δεκαπέντε εικόνες ανθρώπων γύρω από ένα δύσκολο κέντρο: τον θάνατο από μοναξιά – είτε μιλάμε για τον θάνατο του σώματος είτε για την ερημιά που αφήνει πίσω του εκείνος που φεύγει, το βαθύ και σκληρό αίσθημα απόγνωσης όταν το πρόσωπό μας παύει να καθρεφτίζεται στο βλέμμα του άλλου. Στην παράσταση συναντήθηκαν για πρώτη φορά σπουδαίοι ερμηνευτές από τον χώρο της όπερας, αλλά και της έντεχνης μουσικής: οι διακεκριμένοι λυρικοί τραγουδιστές Χάρης Ανδριανός, Γιάννης Καλύβας, Μαρίνα Κρίλοβιτς, Θεοδώρα Μπάκα, Κωστής Ρασιδάκις, Πέτρος Σαλάτας, Γιώργος Σαμαρτζής, οι κορυφαίες έντεχνες ερμηνεύτριες Σαβίνα Γιαννάτου, Έλλη Πασπαλά, οι τραγουδιστές 65+ Γιόλα Αλεξοπούλου-Γασπαρινάτου, Γαβριήλ Αντωνέλος, Λάζαρος Νέγκας, Γεώργιος Χριστούλας, καθώς και η ηθοποιός Ιωάννα Μπιτούνη.

Μπορείτε να φανταστείτε μια εποχή όπου οι γυναίκες αποκλείονταν από τις θετικές επιστήμες οι οποίες αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά τους άντρες; Πόσο μακριά και πίσω στο χρόνο η Ελλάδα ήταν ένα μέρος που τα κορίτσια έπρεπε να τα βάλουν με θεούς και δαίμονες ώστε να μπορέσουν να σπουδάσουν «αντρικά επαγγέλματα»; Άνοιξη 1960, Μεσολόγγι. Τέσσερα κορίτσια, μαθήτριες γυμνασίου μαθαίνουν ότι ιδρύεται Πρακτικό Γυμνάσιο Αρρένων με προορισμό το Πολυτεχνείο και άλλες πανεπιστημιακές σχολές θετικών σπουδών από το οποίο όμως εκ των πραγμάτων αποκλείονται. Οι ίδιες ονειρεύονται να γίνουν η μία αρχιτέκτονας, η άλλες γιατρός, μηχανολόγος, φαρμακοποιός αλλά χωρίς προετοιμασία δεν έχουν πολλές ελπίδες να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Το περιβάλλον τους είναι φτωχικές οικογένειες με γονείς χωρίς μόρφωση που αδυνατούν να καταλάβουν την επιμονή τους, θεωρούν ότι οι σπουδές τέτοιου τύπου δεν ταιριάζουν σε κορίτσια. Εκείνες όμως βάζουν στόχο να περάσουν στις σχολές που θέλουν ακόμα και αν δεν έχουν τη βοήθεια και τη στήριξη κανενός. Τελικά τα καταφέρνουν και η ιστορία τους έξι δεκαετίες μετά έγινε μια υπέροχη θεατρική παράσταση.

Σε ποιο βαθμό η ταινία «Η χαμένη κόρη» πετυχαίνει να φωτίσει τις μύχιες σκέψεις της πρωταγωνίστριας της ιστορίας; Μπορεί κανείς να δικαιολογήσει τις αποφάσεις που πήρε κάποτε στα νιάτα της η ψυχολογικά μπερδεμένη ακαδημαϊκός; Μία μεσόκοπη ακαδημαϊκός από το Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, η Λήδα, επιλέγει να κάνει μόνη διακοπές σε ένα ελληνικό νησί με σκοπό να βρει ηρεμία και να δουλέψει. Ξαφνικά εισβάλλει στην προσωπική της παραλία μια φωνακλάδικη οικογένεια Ελληνοαμερικάνων. Η Λήδα συνδέεται μαζί τους χωρίς να το επιδιώκει και σταδιακά αποκτά εμμονή με ένα μέλος της, τη νεαρή μητέρα Νίνα και την κόρη της, καθώς τους συναντάει καθημερινά στην παραλία. Παρατηρώντας τους δυνατούς οικογενειακούς δεσμούς της Νίνα και του περιβάλλοντός της, η Λήδα κατακλύζεται με τις δικές της έντονες αναμνήσεις, ανακαλώντας με αρκετή σύγχυση μνήμες από τα χρόνια της δικής της μητρότητας και τις ενοχές που ίσως κουβαλάει για κάποιες από τις αποφάσεις που πήρε τότε. Μια παρορμητική πράξη της θα περιπλέξει ψυχολογικά τα πράγματα και θα τη φέρει αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.

Πόσο σημαντική είναι η παράσταση «Ερωτευμένα Άλογα» για το ελληνικό θέατρο; Μήπως πρόκειται για σπουδαία παρακαταθήκη για την ελληνική κοινωνία; Οφείλουμε να παραβλέπουμε τις αδυναμίες ενός καλλιτεχνικού έργου προκειμένου να εξαίρουμε το ηθικό του πλεόνασμα;  Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Δάσους 2018 στη Θεσσαλονίκη και αφού ακολούθησε μία πετυχημένη ευρωπαϊκή περιοδεία, έναν χρόνο μετά έκλεισε το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. «Μία παράσταση - ύμνος στην πηγαία ζωτικότητα και στη γενετήσια ορμή, αλλά σε όλες τις αισθήσεις που έχουν περιχαρακωθεί από την αυστηρά ορθολογιστική αντίληψη της ζωής. Αυτή η παράσταση ξεπερνάει τους κοινωνικούς φραγμούς και παραμερίζει εμπόδια για να μιλήσει για το ά-λογο, το ένστικτο, το απαγορευμένο, όλα όσα επιμένουν στην αναζήτηση του ολοκληρωτικού και αμφίδρομου έρωτα», λέει στο σημείωμά της η Ελένη Ευθυμίου. Το κείμενο βασίζεται επάνω σε έρευνα σχετικά με ζητήματα του έρωτα σε ανθρώπους με αναπηρία αλλά και σε επεξεργασμένα αποσπάσματα συνεντεύξεων και κειμένων όσων συμμετέχουν στην ομάδα. Εμπειρίες, ανομολόγητα πάθη αλλά και ενδοοικογενειακά μυστικά, όλα όσα οι οικείοι τους κρύβουν λες και δεν είναι άνθρωποι με επιθυμίες και ανάγκες. Λυπηρά στιγμιότυπα ανθρώπων που δεν τους επιτρέπεται να νιώσουν τον έρωτα, ευχάριστα στιγμιότυπα κάποιων που τους δόθηκε η ευκαιρία να τους αγγίξουν, να αισθανθούν όλα εκείνα που στερούνται εξαιτίας κοινωνικών και άλλων περιορισμών. Μια παράσταση που συγκινεί, ενίοτε συγκλονίζει με την ευαισθησία της, την τόλμη της, την απενοχοποιημένη αντιμετώπιση επί σκηνής όλων όσοι συμμετέχουν, ανάπηροι και μη-ανάπηροι, σε μια αναπαράσταση της ζωής τους που περιλαμβάνει χορό, τραγούδι, βίντεο, λόγο, αγάπη.

Πως θα εγκαταλείψει το τηλεοπτικό κοινό την καθημερινή συνήθεια των «Άγριων Μελισσών» και  τι μένει μετά από σχεδόν τρία χρόνια καθημερινής «επίσκεψης» στο Διαφάνι της Θεσσαλίας του ’50 και του ’60;Η ιστορία της τηλεοπτικής σειράς «Άγριες Μέλισσες» διαδραματίζεται στον Θεσσαλικό κάμπο, σε ένα μικρό χωριό έξω από την Λάρισα, το Διαφάνι. Η ιστορία ξεκινάει το 1958 όταν ο μεγαλογαιοκτήμονας της περιοχής Δούκας Σεβαστός θέλοντας να δημιουργήσει βιομηχανική ζώνη πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσει την έκταση που διαθέτουν οι τρεις ορφανές αδελφές Σταμίρη. Η μεγαλύτερη από αυτές Ελένη, παίζει το ρόλο της προστάτιδας των μικρότερων, της Ασημίνας και της Δρόσως. Ύστερα από πιέσεις και προκειμένου να εξασφαλίσει το μέλλον των αδελφών της, παντρεύεται τον πρωτότοκο γιο του Σεβαστού τον Σέργιο. Το ίδιο βράδυ του γάμου καθώς εκείνος αποπειράται να βιάσει τη Δρόσω, οι τρεις τους τον δολοφονούν ανοίγοντας έναν φαύλο κύκλο, ανάμεσα στις δύο οικογένειες.Ο μικρότερος γιος της οικογένειας Σεβαστού ο Νικηφόρος επιστρέφει από το Παρίσι όπου σπούδαζε και ερωτεύεται την Ασημίνα την οποία παντρεύεται παρόλο τις αντιρρήσεις της μητέρας του Μυρσίνης, γεγονός που περιπλέκει τα πράγματα. Η σειρά παρακολουθεί παράλληλα τη ζωή του μικρόκοσμού του χωριού με τα πάθη και τα καθημερινά του προβλήματα. Μετά από έναν καταιγισμό τρομερών γεγονότων και ενώ η σειρά την περίοδο αμέσως μετά την καραντίνα του 2020 σημείωσε τεράστια τηλεθέαση συνεχίστηκε κάνοντας ένα χρονικό άλμα δέκα χρόνια αργότερα σκιαγραφώντας την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα που έφερε το πραξικόπημα του 1967. Οι πολιτικές εξελίξεις και οι άνθρωποι πίσω από το απολυταρχικό καθεστώς αναπόφευκτα επηρεάζουν το Διαφάνι.

Πως και γιατί ένα τρυφερό road movie έχει κερδίσει το ενδιαφέρον της νέας γενιάς σινεφίλ; Τι κάνει την ταινία «Μαγνητικά Πεδία» τόσο ξεχωριστή σε σχέση με άλλες ταινίες της πρόσφατης ελληνικής παραγωγής; Είναι τα θερινά σινεμά ο νέος τόπος συνάντησες όσων θέλουν να αποδράσουν από τη ρουτίνα; Η Έλενα δραπετεύει από την Αθήνα. Ενώ έχει ξεκινήσει για μια δουλειά στην Θεσσαλονίκη αφήνοντας πίσω σύζυγο και παιδί αλλάζει πορεία, μπαίνει σε ένα φέρι και καταλήγει σε ένα νησί. Συναντά τον Αντώνη του οποίου το αυτοκίνητό μένει. Εκείνη τον βοηθά παίρνοντας τον μαζί της. Εκείνος κουβαλά ένα μεταλλικό κουτί με τις στάχτες ενός αγαπημένου του προσώπου. Καθώς του αρνούνται να το θάψει στο κοιμητήριο του χωριού δεν ξέρει τι να το κάνει, πού να το θάψει και περιφέρεται μαζί με την Έλενα στο νησί. Ο Γιώργος Γούσης που υπογράφει τη βραβευμένη ταινία «Μαγνητικά πεδία» έχει στηρίξει την πλοκή στους δυο ηθοποιούς του, αποτυπώνοντας τους αληθινούς τους χαρακτήρες σε ένα εσωτερικής δύναμης και χειροποίητης γοητείας road movie, με τα όρια του βιώματος και της φαντασίας υπέροχα μπλεγμένα ‒ ένα από τα πλέον απροσδόκητα και αξιέπαινα σενάρια των τελευταίων ετών και μία μη αναμενόμενη επιτυχία στα θερινά σινεμά στα οποία προβάλλεται. 

Υπάρχει κάποιου είδους συμβολισμός στην επιλογή του Δημαρχείου Κορυδαλλού για την παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του Λάκη Γαβαλά; Είναι η σύνδεση με τα παιδικά χρόνια ή κάτι πιο σκοτεινό ή τίποτα από αυτά; «Δεν αντικρίζω τη ζωή με μούτρα. Δε μαζεύω λύπες. Δε δίνω υποσχέσεις και όρκους που δε θα μπορέσω να τηρήσω. Προσπαθώ να έχω υπομονή, επιμονή και σύνεση υμνώντας την καινούρια αλλά και την παντοτινή ομορφιά», λέει στην εισαγωγή της αυτοβιογραφίας του ο Λάκης Γαβαλάς που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό. Αφήγηση μιας συναρπαστικής ζωής με πείσμα, όραμα, πίστη, απόλυτη βεβαιότητα για την ολοκλήρωση του στόχου.  Μια πορεία πολυποίκιλη και περιπετειώδη σε αναζήτηση της ομορφιάς και της δημιουργικότητας που κάποια στιγμή (ήταν άραγε νύχτα και ο καπετάνιος δεν πρόσεξε;) έπεσε πάνω σε μια σκόπελο που παραλίγο να οδηγήσει το όνειρο σε ναυάγιο και να χαθεί στην άβυσσο. Κι όμως, αναδύθηκε στην επιφάνεια με ακόμα μεγαλύτερη λάμψη. Η ιστορία του Λάκη Γαβαλά, ενός κοσμοπολίτη με όραμα για τη μόδα και την προώθηση του πρωτοποριακού στυλ, μια περσόνας εκκεντρικής αλλά και απίστευτα μεθοδικού ανθρώπου. Παρακολουθήσαμε την παρουσίαση του βιβλίου «Λάκης Γαβαλάς Loaded» από τις εκδόσεις Άγκυρα στο Δημαρχείο Κορυδαλλού, λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ίδιος και όχι μακριά από τις ομώνυμες φυλακές όπου πέρασε την πιο σκοτεινή του περίοδο ως έγκλειστος για χρέη στο δημόσιο.

Τι κάνει τη βρετανική σειρά «Heartstopper» να διαφέρει από όλα τα teen-age ρομάντζα που έχουμε δει στο παρελθόν; Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια σειρά με γκέι έφηβους που διαδραματίζεται σε ένα ιδεατό περιβάλλον; Πρόκειται για μια δημιουργία που ετοιμάζει την επόμενη queer γενιά για την κοινωνία της ανεκτικότητας και της συμπεριληπτικότητας;Το «Heartstopper» είναι μια σειρά της γνωστής πλατφόρμας Netflix η οποία έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον του βρετανικού αλλά και του διεθνούς τηλεοπτικού κοινού για λόγους που την κάνουν να διαφέρει εντελώς από άλλες παρεμφερείς του είδους.Πρόκειται για ένα ρομαντικό δράμα ανάμεσα σε δύο αγόρια, μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, εκ των οποίων ο ένας, ο Τσάρλι, είναι συνειδητοποιημένος γκέι και ο άλλος, ο Νικ, αθλητής του ράγκμπι, μόλις αρχίζει να καταλαβαίνει τη σεξουαλική του ταυτότητα καθώς σταδιακά ερωτεύεται τον Τσάρλι.  Εμπνευσμένο από το ομώνυμο, δημοφιλές graphic novel της Alice Oseman το «Heartstopper» παρουσιάζει τη ζωή σε ένα επαρχιακό αγγλικό γυμνάσιο όπου μια παρέα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών ζουν με τις αγωνίες τους και τα όνειρά τους σε ένα παράλληλο σύμπαν από εκείνο των υπόλοιπων συμμαθητών τους.Μια νέα αντίληψη ρομαντικής αναπαράστασης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που, αν κρίνει κανείς από την αποδοχή, ήταν κάτι που περίμενε για πολλά χρόνια και τώρα αγκαλιάζει με ευφρόσυνη αγαλλίαση.

Πρόκειται για ένα ακόμα ανάγνωσμα νοσταλγίας και επιστροφής σε ηρωικές εποχές ή κάτι διαφορετικό; Τι ενεργοποιεί το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού ώστε να εκτινάσσει τις πωλήσεις ενός βιβλίου και να το κατατάσσει ανάμεσα στα best seller; Το βιβλίο της Λένα Διβάνη «Ονειρεύτηκα τη Διδώ» (εκδ. Πατάκη) είναι μια βιογραφία της σπουδαίας συγγραφέως -αλλά κυρίως προσωπικότητας-, Διδώς Σωτηρίου σε μορφή μιας συνέντευξης-αφήγησης «ποταμός» που η γνωστή ιστορικός και συγγραφέας «ονειρεύτηκε» και ολοκλήρωσε μέσα «στον ζόφο των αλλεπάληλλων κρίσεων» όπως λέει και η ίδια.  Μια «υβριδική» βιογραφία που ξεκινάει από τα παιδικά χρόνια της εκείνης στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, συνεχίζει με τις πρώτες της αναμνήσεις από τη Σμύρνη και από το φευγιό των Ελλήνων, και διασχίζει όλο τον ελληνικό εικοστό αιώνα με τις περιπέτειες και τις μικρότερες και μεγαλύτερες τραγωδίες μας.  Καθιστώντας το ένα απολαυστικό ανάγνωσμα ιστορικής αναδρομής, εμπλουτισμένο με προσωπικά σχόλια, από τη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι τη Χούντα βασισμένο σε έρευνα σχετικά με τη μυθιστορηματική ζωή αυτής της μοναδικής γυναίκας, η οποία ήταν τόσο μπροστά από την εποχή της.  

Τι σχέση έχει η πραγματική Μάνη με τη σειρά «Η Γη της Ελιάς» που υπογράφει ο Αντρέας Γεωργίου; Εξακολουθούν να ισχύουν σήμερα οι ίδιοι κανόνες μυθοπλασίας που έλκουν το τηλεοπτικό κοινό διεθνώς τις τελευταίες δεκαετίες; Βεντέτες, οικονομικά συμφέροντα, κρυφά πάθη, ζήλειες, ανταγωνισμοί, δολοφονίες και καταστροφές κατακλύζουν τη σειρά «Η Γη της Ελιάς» η οποία διαδραματίζεται στη Μάνη, έναν τόπο που έχει τη φήμη των άγριων ενστίκτων. Με την υπογραφή του πετυχημένου ηθοποιού και σκηνοθέτη Αντρέα Γεωργίου, η σειρά  συγκεντρώνει σημαντικούς Έλληνες και Ελληνίδες ηθοποιούς ενώ σημειώνει ιδιαίτερα υψηλή τηλεθέαση σε όλες σχεδόν τις ηλικίες.  Η υπόθεση έχει στο επίκεντρο της μια νέα γυναίκα, τη Μυρτάλη Βρεττάκου, κόρη μεγαλοϊδιοκτήτη κτημάτων και ελαιοτριβείου, η οποία αφού πρώτα σώζεται από απόπειρα δολοφονίας της όταν άγνωστοι βάζουν φωτιά στο ερωτικό κρησφύγετο τους κατά τη διάρκεια ερωτικής συνεύρεσης της με τον αγαπημένο Στέφανο, εξαφανίζεται για μεγάλο διάστημα χωρίς κανείς να ξέρει που κρύβεται. Στο μεταξύ ο πατέρας της πεθαίνει και όταν ανοίγεται η διαθήκη αποκαλύπτεται ότι την έχει αποκληρώσει, γεγονός που αφήνει όλους εμβρόντητους καθώς την λάτρευε και δεν είχε λόγο να κάνει κάτι τέτοιο.  Η περιουσία πηγαίνει κατά το ήμισυ στη θετή της μητέρα και κατά το άλλο ήμισυ στο θείο της και τον εξάδελφο της. Το τι έχει συμβεί και πως εξελίχθηκαν τα πράγματα όταν εκείνη επανεμφανίστηκε, οι συνέπειες των αποφάσεων της, οι αποκαλύψεις και όσα βιώνουν όσοι περιβάλλουν την παντοδύναμη οικογένεια Βρεττάκου, έχουν κρατήσει τα αμείωτο ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού καθ’ όλη τη χειμερινή σεζόν και συνεχίζεται.

Τι το νέο έφερε ο σκηνοθέτης Άρης Μπινιάρης με το «Το Θείο Τραγί» δέκα χρόνια πριν στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή; Τι έρχεται να προσθέσει σήμερα με την επανάληψη του; Παραμένει το εμβληματικό και ανατρεπτικό διήγημα του Γιάννη Σκαρίμπα επίκαιρο; Γραμμένο το 1931 από τον πρωτοποριακό για το ύφος του λογοτέχνη Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984) και δημοσιευμένο το 1933, το διήγημα «Το θείο τραγί» θεωρείται το σημείο εκκίνησης της νεωτερικής γραφής τόσο του συγγραφέα όσο και της ελληνικής γραμματείας του 20ου αι. Γέννημα των αρχών της δεκαετίας του ’30 που μόλις διαφαίνονταν τα πρώτα δείγματα ανανεωμένης πεζογραφίας, το σύντομο πόνημα του Σκαρίμπα έθετε τις βάσεις για το ελληνικό Αντιμυθιστόρημα -  έχοντας ως βασικό ήρωα με χαρακτηριστικά που στην παγκόσμια λογοτεχνία εμφανίστηκαν τριάντα χρόνια αργότερα με το κίνημα των Beats: ανατρεπτικό, αρνητή, αναχωρητή, αυθάδη, θρασύ. Όταν κυκλοφόρησε επαινέθηκε από τους κριτικούς της εποχής, φυσικά υπήρξαν και επικριτές του, κυρίως για τον ήρωα και για την ποιητική του ατμόσφαιρα. Σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί ένα νεωτερικό μυθιστόρημα χάρη στην αφηγηματική του τεχνική και την άναρχη γραφή του. Ο ηθοποιός, μουσικός και σκηνοθέτης Άρης Μπινιάρης παρουσίασε την πρώτη εκδοχή της παράστασης του βασισμένης στο ομώνυμο διήγημα του Σκαρίμπα με μεγάλη επιτυχία το 2012. Φέτος, δέκα χρόνια μετά, σε συνεργασία με τον Joseph των ΑΤΗ Κids και τον Κelloggs επέστρεψε στο BIOS με ένα νέο κύκλο παραστάσεων. Αυτή τη φορά σε μια νέα απόπειρα συνδιαλλαγής με την πόλη και το σήμερα. Ο αντι-ήρωας που ερμηνεύει ο ίδιος, αλήτης, προκλητικός, εχθρός του καθωσπρεπισμού, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για μια παλιά του αγάπη. Καθώς την βρίσκει παντρεμένη μ' έναν πλούσιο αστό, ζώντας μια κάλπικα γεμάτη ζωή, αποφασίζει και ραδιουργεί εναντίον της δοσμένης αυτής συνταγής που καθιστά τους ανθρώπους «κανονικούς» και κοινωνικά «ευτυχείς».  Η παράσταση αποτελεί ένα ταυτόχρονα θεατρικό και μουσικό γεγονός. Ηθοποιός και μουσικοί συμπράττουν ζωντανά επί σκηνής, ο  μουσικός λόγος του Γιάννη Σκαρίμπα πλαισιώνεται από μουσική και τραγούδια ειδικά γραμμένα για την παράσταση και με όχημα τα εκφραστικά μέσα του ηθοποιού δημιουργείται μια ηλεκτρική και δυναμική πλατφόρμα αφήγησης της προκλητικής και πάντα επίκαιρης ιστορίας.

Ο Χρήστος Παρίδης και ο κριτικός κινηματογράφου Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος συζητούν σχετικά με τις κατηγορίες περί λογοκλοπής του διάσημου Ιρανού σκηνοθέτη Ασγκάρ Φαραντί. Γιατί κατηγορείται ο δυο φορές βραβευμένος με Όσκαρ Ιρανός σκηνοθέτης Ασγκάρ Φαραντί για λογοκλοπή; Τι ομοιότητες υπάρχουν μεταξύ της τελευταίας του ταινίας και βραβευμένης στις Κάννες A Hero με το ντοκιμαντέρ της πρώην μαθήτριας του Αζαντέ Μασιζαντέ, All Winners, All Losers; Πόσο συχνό φαινόμενο είναι η λογοκλοπή στον κινηματογράφο; Για το Ιράν ο Φαραντί δεν είναι απλώς ένας διάσημος σκηνοθέτης του κινηματογράφου αλλά έχοντας τιμηθεί με αναρίθμητα διεθνή βραβεία και κυρίως τα δύο Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, αποτελεί εθνικό κεφάλαιο. Ως εκ τούτου, χαίρει μεγάλου σεβασμού τόσο από την κινηματογραφική κοινότητα όσο και από την πλειονότητα των συμπατριωτών. Ωστόσο εδώ και λίγο καιρό ο σεβασμός που όλοι τρέφουν γι’αυτόν έχει δεχτεί σοβαρό πλήγμα εξαιτίας μιας πολλή σοβαρής κατηγορίας. Μια πρώην μαθήτρια του τον κατηγορεί ευθέως για λογοκλοπή σε σχέση με την τελευταία του ταινία με τίτλο A Hero για την οποία κέρδισε εξ ημισείας το Grand Prix της επιτροπής στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών. Μία κατηγορία η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα. Η υπόθεση της ταινίας παρουσιάζει την ιστορία του Ραχίμ, ενός διαζευγμένου άντρα που βρίσκεται στη φυλακή για χρέη, κι ο οποίος βγαίνει με άδεια δύο ημερών. Όταν έρχεται στην κατοχή του ένα πορτοφόλι με χρυσά νομίσματα που βρέθηκε στο δρόμο, μαζί με τη σύντροφο του αποφασίζουν να τα πάνε σε ενεχυροδανειστήριο ώστε να πληρώσει την οφειλή του και να απαλλαχτεί από την ποινή. Καθώς τα νομίσματα δεν έχουν μεγάλη αξία αποφασίζει να τα επιστρέψει στον κάτοχο τους. Η πράξη του γίνεται γνωστή μέσα από δημοσιεύσεις και τις ειδήσεις της τηλεόρασης αλλά τα πράγματα παίρνουν μια αλλόκοτη τροπή. Η κινηματογραφίστρια Azadeh Masihzadeh το 2014 στο πλαίσιο μαθημάτων του διάσημου σκηνοθέτη στο Karnameh Institute της Τεχεράνης, γύρισε ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο All Winners, All Losers. Σε αυτό ακολουθεί έναν άνδρα, επίσης κατάδικο, ο οποίος έζησε μια πανομοιότυπη εμπειρία με αυτή του ήρωα της ταινίας του Φαραντί στην πόλη Σιράζ, τόπος καταγωγής της. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης μήνυσε την πρώην μαθήτριά για δυσφήμιση όταν μετά την προβολή της ταινίας του στο Ιράν εκείνη ανέβασε τη δική της στο youTube ώστε το κοινό να συγκρίνει τις δύο ταινίες. Μην έχοντας άλλη επιλογή, με τη σειρά της τον μήνυσε για λογοκλοπή. Στο πρώτο δικαστήριο η κατηγορία δυσφήμισης κατέρρευσε.

Γιατί το «Bridgerton» αποτελεί την πιο δημοφιλή σειρά διεθνώς του Netflix; Είναι η δεύτερη σεζόν που μόλις άρχισε να προβάλλεται το ίδιο ελκυστική με την πρώτη; Αν όχι, σε τι υπερείχε η πρώτη από τη δεύτερη σεζόν;  Η σειρά «Bridgerton» στο Netflix, που υπογράφει η παραγωγός Shonda Rhimes, η δημιουργός του επιτυχημένου «Grey's Anatomy», εμπνευσμένη από 8 ιστορικά ρομαντικά μυθιστορήματα της πολυβραβευμένης Julia Quinn, αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο τηλεθέασης. Απέκτησε φανατικούς φαν σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη όχι μόνο για τη ρομαντική πλοκή της και το αυτοσαρκαστικό χιούμορ της, αλλά και για τα κοινωνικά ζητήματα με τα οποία καταπιάστηκε. Πιθανόν και λόγω των ιδιαίτερα απενοχοποιημένων ερωτικών σκηνών.  Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: η πρώτη σεζόν ήταν στη Νο1 θέση του Netflix όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά συνολικά σε 76 χώρες, καθώς όπου είναι διαθέσιμη η πλατφόρμα, βρισκόταν σταθερά στο top 10. Έγινε η 5η κορυφαία παραγωγή όλων των εποχών του Netflix ξεπερνώντας και την τεράστια επιτυχία του «The Queen's Gambit». Η δεύτερη σεζόν που άρχισε να προβάλλεται στις 25 Μαρτίου έχει ξεπεράσει σε τηλεθέαση και την πρώτη σεζόν.  Κι όλα αυτά χάρη σε μια σειρά καινοτομιών καθώς είναι μια ιστορία μυθοπλασίας που δεν κρατάει απαραίτητα την πιστότητα της εποχής, αλλά είναι προσαρμοσμένη σε σύγχρονα μηνύματα, απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και αποφασισμένη να προβάλλει ιστορίες στις οποίες συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι, αντί να αποκλείονται. Άλλωστε τα μυθιστορήματα της Julia Quinn διακατέχονται από ρομαντισμό, πάθος, χιούμορ, με μια σύγχρονη φεμινιστική ματιά που σπάει κοινωνικά στερεότυπα και προκαλεί συζητήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η Julia Quinn έχει τον άτυπο τίτλο της σύγχρονης Τζέιν Όστεν και ακριβώς αυτό θυμίζει η περίτεχνη οκταλογία της: Μια πανέμορφη, μοντέρνα εκδοχή του «Περηφάνια και Προκατάληψη».

Γίνεται πράγματι «το σώσε» στο θέατρο Παλλάς της οδός Βουκουρεστίου; Παραμένει «Το σώσε» του Μάικλ Φρέιν όσο φρέσκο όσο ήταν όταν πρωτοανέβηκε το 1982; Ποιοι είναι οι μηχανισμοί της κωμωδίας σήμερα;Το έργο «Noises Off», όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της σπαρταριστής κωμωδίας του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Μάικλ Φρέιν ανέβηκε το 1982 στο Λονδίνο και αμέσως μετά, το 1983 στην Αθήνα σε μία ιστορική παράσταση σε μετάφραση Σταμάτη Φασουλή, Ξένιας Καλογεροπούλου και Άννας Παναγιωτοπούλου, που του έδωσαν τον τίτλο «Το σώσε», και σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Πρόκειται για ένα έργο για τον κόσμο του θεάτρου και όλα όσα ευτράπελα που μπορούν να συμβούν κατά τη διάρκεια των προβών αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια μιας παράστασης που τίποτα δεν πηγαίνει σωστά και διαλύονται τα πάντα, πίσω από τη σκηνή αλλά και πάνω σε αυτή.Στην Ελλάδα έχει παιχτεί έκτοτε αρκετές φορές από διάφορους θιάσους άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο πετυχημένα, ενώ φέτος με αφορμή την επέτειο των 40 χρόνων από την παγκόσμια πρεμιέρα του, ανεβαίνει στο θέατρο Παλλάς της οδού Βουκουρεστίου σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη με δημοφιλείς ηθοποιούς όπως τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τους Σμαράγδα Καρύδη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Στεφανία Γουλιώτη, Γιώργο Χρυσοστόμου, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργο Ψυχογιό, Δάφνη Δαυίδ και Γιώργο Ζυγούρη.

Ποιες αλήθειες καταγγέλλει και καυτηριάζει στο νέο του έργο ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης; Είναι ένα έργο που αφορά την ελληνική επικαιρότητα και τα γεγονότα που γίναμε όλοι κοινωνοί τα τελευταία χρόνια, πρόκειται για μια καταγγελία για την παθογένεια της ελληνικής οικογένειας; Ή κάτι άλλο;  Με το θεατρικό έργο «H αλήθεια είναι - δεν περιμέναμε να έχει τόσο αίμα μέσα του» του Δημήτρη Δημητριάδη η ομάδα bijoux de kant και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης επιχειρούν μια κατάβαση σε μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκεται δίπλα μας και αναπαράγει στερεότυπα που αντιμάχονται κάθε διαφορετικότητα και «παρέκκλιση». Πρόκειται για ένα έργο που μιλά απροκάλυπτα για τη σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συγκάλυψη της συναισθηματικής παθογένειας, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τη στοχοποίηση του διαφορετικού. Παράλληλα μιλά για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη, το τραύμα κι εντέλει την ταυτότητα. Όλα εκείνα που αφορούν στην σιωπηλή εξοικείωσή μας με τη βία.  Η bijoux de kant ισχυρίζεται ότι με αυτό το έργο του Δημητριάδη επιστρέφει όχι για να επουλώσει ένα τραύμα του παρελθόντος αλλά για να το μετασχηματίσει και να αναρωτηθεί για το παρόν. Είναι όντως έτσι; Άραγε έχει η θεατρική πράξη αυτή την ικανότητα, το κατάφερε αυτή η ομολογουμένως ενδιαφέρουσα προσέγγιση;

Πόσο τυχαία είναι η απόφαση να γυριστεί στις μέρες μας μια σειρά για τη ζωή και το έργο του Αγίου Παϊσιου; Γιατί η εποχή μας κυοφορεί την ανάγκη κινηματογραφικών και τηλεοπτικών σειρών που βασίζονται σε πρόσωπα της εκκλησίας και της χριστιανικής πίστης; Η τηλεοπτική σειρά που ασχολείται με την εμβληματική φυσιογνωμία του μοναχισμού του οποίου η φήμη τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει αξιοσημείωτες διαστάσεις λόγω μιας σειράς προφητειών που του έχουν αποδοθεί και έχουν γίνει δημόσιο κτήμα μέσα από ευτελή αναγνώσματα μαζικής κατανάλωσης σημειώνει υψηλή τηλεθέαση.H σειρά «Άγιος Παϊσιος, από τα Φάρασα στον Ουρανό» που προβάλλεται από το Mega και είναι μια παραγωγή του Ινστιτούτου Μάξιμος Γραικός. Το υπογράφουν ο σεναριογράφος Γιώργος Τσιάκκας και ο σκηνοθέτης Στάμος Τσάμης ενώ τους κεντρικούς ρόλους ερμηνεύουν σημαντικοί ηθοποιοί.Ο Άγιος Παίσιος, κατά κόσμο Αρσένιος Εζνεπίδης, γεννήθηκε το 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας. Η πολυμελής οικογένεια του, μαζί με το υπόλοιπο χωριό και τον ιερέα της ενορίας Αρσένιο που του έδωσε το όνομα του κι αργότερα ανακηρύχτηκε Άγιος, αναγκάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1924 να εγκαταλείψει τον τόπο της λόγω της ανταλλαγής πληθυσμών και να έρθει στην Ελλάδα.Αφού για ένα διάστημα διέμειναν σε προσφυγικό καταυλισμό στον Πειραιά, αργότερα μετέβησαν στην Κέρκυρα όπου τους εγκατέστησαν προσωρινά για ενάμιση χρόνο στο Κάστρο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στην Ηγουμενίτσα για να καταλήξουν στην Κόνιτσα. Εκεί, ο μικρός Αρσένιος πήγε δημοτικό σχολείο ωστόσο έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στους βίους αγίων.Η τηλεοπτική σειρά ακολουθεί την πορεία της οικογένειας Εζνεπίδη, -ο  αρχηγός της οποίας Πρόδρομος ήταν στα Φάρασα πρόεδρος του χωριού-, στον ξεριζωμό και στην προσφυγιά μέχρι την εγκατάσταση της στην Κόνιτσα όπου και μεγαλώνει ο μικρός Αρσένιος σε ένα περιβάλλον διαποτισμένο από τη χριστιανική πίστη. Ποια ανάγκη εξυπηρετεί σήμερα η δραματοποίηση της ζωής ενός ανθρώπου που η εκκλησία ανακήρυξε Άγιο μόλις το 2015; Μήπως επειδή είκοσι ένα χρόνια μετά το θάνατο του, ο λόγος του έχει αποκτήσει δημοφιλία περισσότερο για παραφιλολογικούς και μεταφυσικούς λόγους παρά για μια προσδοκώμενη στοχαστική εμβάθυνση;

Τα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού ανέβηκαν πρώτη φορά στη σκηνή το 1962 από τον σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανό στο ιστορικό Θέατρο Πορεία. Αποτέλεσε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία και όπως ήταν αναμενόμενο ένα χρόνο μετά μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Βασίλη Γεωργιάδη με ένα λαμπερό cast δημοφιλών πρωταγωνιστριών και πρωταγωνιστών της εποχής. Για το ελληνικό κοινό οτιδήποτε σχετιζόταν με την Τρούμπα, τους οίκους ανοχής και τα καμπαρέ αποτελούσαν ταμπού. Η ταινία ωστόσο έγινε κι αυτή επιτυχία όπως η παράσταση, παρόλο που ο συγγραφέας δεν συμφώνησε με το αποτέλεσμα που είδε στην οθόνη, και πήρε διαβατήριο για το Φεστιβάλ των Καννών όπου και προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα και έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Παράλληλα η μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου έκαναν δική τους ξεχωριστή καριέρα. Ως θεατρικό έργο έχει ανέβει πολλές φορές έκτοτε, σχετικά πρόσφατα μάλιστα τόσο από το Εθνικό Θέατρο όσο και από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Φέτος η ομάδα CARTEL και ο σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης έκαναν μια ενδιαφέρουσα καινοτομία και στη θέση των cis γυναικών μπήκαν τρανς, πατώντας επάνω στην κουίρ αισθητική των φαντεζί ντραγκ σόου σε μια απόπειρα ανάδειξης μιας ζοφερής πραγματικότητας.Ο Χρήστος Παρίδης και ο Γιάννης Κωνσταντινίδης είδαν την παράσταση και σχολιάζουν όλα όσα την κάνουν να ξεχωρίζει σε σχέση με τη διάσημη ταινία και όχι μόνο. Τελικά το εγχείρημα στο σύνολο του είναι μια πετυχημένη μεταγραφή από τον παλιό κόσμο στο σήμερα;

Είναι τελικά το «Euphoria» το καλύτερο teen drama που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια; Ποιες ομοιότητες και ποιες διαφορές βρίσκουν με το «Sex Education»; Είναι ρεαλιστική ή ηδονοβλεπτική η απεικόνιση των εφήβων στη σειρά; Μήπως τελικά μοιάζει με ένα τεράστιο βιντεοκλίπ;

Ο Χρήστος Παρίδης και η κριτικός θεάτρου Ματίνα Καλτάκη συζητούν για την παράσταση «Οθέλλος» που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στην Εθνική Λυρική Σκηνή στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και σχολιάζουν αν και κατά πόσο οι αισθητικοί κώδικες του Αμερικανού εικαστικού σκηνοθέτη είναι συμβατοί με τη διάσημη όπερα του Βέρντι

Το «The Club» είναι μια τηλεοπτική σειρά που ξεχωρίζει τόσο ως υπερπαραγωγή που αναβιώνει με εντυπωσιακό τρόπο το Πέραν, τη γειτονιά των εύπορων Ρωμιών, Αρμένιων και Εβραίων αστών της Κωνσταντινούπολης του ’50, όσο και αναφορικά με δύο πολιτικά γεγονότα-ορόσημα που η τουρκική κυβέρνηση μεθόδευσε και πέτυχε να ρημάξει τη ζωή των ανθρώπων της εποχής: τον «φόρο περιουσίας» του 1942 και τα «Σεπτεμβριανά» του 1955. Η τουρκική τηλεοπτική σειρά του Netflix αφυπνίζει τη σύγχρονη γενιά αλλά και επαναφέρει τις ένοχες μνήμες παλιότερων γενεών. Παράλληλα, όσο και αν προκαλεί πικρές αναμνήσεις σε όλους όσους έζησαν τα φρικτά γεγονότα είναι η πρώτη φορά που μια τουρκική παραγωγή επικεντρώνεται στην εβραϊκή κοινότητα που, όπως και η ελληνική, κάποτε ευημερούσε και κυριαρχούσε στην οικονομική καθημερινότητα της Πόλης. Ο Χρήστος Παρίδης και η Χριστίνα Γαλανοπούλου συζητάνε για τις ιστορικές αλήθειες στον απόηχο της πετυχημένης και νοσταλγικής σειράς.

Με τις απόψεις κοινού και κριτικών να διίστανται, το νέο «requel» (reboot+sequel) του θρυλικού «Scream», που έκανε πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες στους κινηματογράφους, έχει ήδη ανάψει τα αίματα στις σχετικές συζητήσεις. Ως σκληροπυρηνικός fan του franchise, ο Αλέξανδρος Διακοσάββας βρήκε στη νέα ταινία ακριβώς όσα περίμενε να δει. Ο Γιάννης Βασιλείου, από την άλλη, έχει σοβαρές ενστάσεις για το πέμπτο «Scream», όσο και για τη γενικότερη τάση που ακολουθούν οι ταινίες που «εξυπηρετούν τους fans».

H Μαρία Παππά και η διευθύντρια του περιοδικού Rolling Stone, Ειρήνη Σαρλή, σχολιάζουν το νέο άλμπουμ του καλλιτέχνη από τον Καναδά που έχει ανάψει πολλές συζητήσεις από την στιγμή που κυκλοφόρησε, πριν από λίγες μέρες.

Μέσα από 100 πορτραίτα από το Λούβρο στην έκθεση «Αναζητώντας την αθανασία. Η τέχνη του πορτραίτου στις συλλογές του Λούβρου» ο Τάσος Μπρεκουλάκης και η Αργυρώ Μποζώνη κάνουν μια βόλτα και συζητούν για την ανάγκη του ανθρώπου να περάσει στην αθανασία, τις κοινωνικές κατηγορίες και τα αριστουργηματικά έργα των Μποτιτσέλι, Βερονέζε, Γκρέκο, Βελάσκεθ, Ρέμπραντ, Γκόγια, Νταβίντ και Ντελακρουά που είναι αυτό τον καιρό στην Αθήνα. Τι περόμεναν να δουν στην πρώτη περιοδική έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης και τι τους έλειψε; 

Ο Τάσος Μπρεκουλάκης (M. Hulot) και η Αργυρώ Μποζώνη περνάνε ένα απόγευμα στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη, στην έκθεση με τα έργα του Θεόφιλου που τιτλοφορείται Θεόφιλος - «Ο τσολιάς της ζωγραφικής» Ενενήντα τέσσερα θαυμάσια έργα του Θεόφιλου μας οδηγούν σε μια Ελλάδα που έχει χαθεί. Ποιος ήταν και πώς έζησε ο Θεόφιλος, από που εμπνεύστηκε τα έργα του, σε ποια μέρη της Ελλάδας ταξίδεψε και τι λένε οι μεγάλοι μας ποιητές για το έργο του; Μια περιήγηση σε εικόνες, χρώματα, ιδέες, μια συζήτηση για τα έργα ενός ταπεινού και φωτισμένου λαϊκού καλλιτέχνη που ξυπνάνε ακόμα και σήμερα, έναν αιώνα μετά τη δημιουργία τους όλες μας τις αισθήσεις.

Ο Δημήτρης Πολιτάκης και ο Αλέξανδρος Διακοσάββας περιγράφουν όσα τους άρεσαν και όσα τους ξενέρωσαν στο πολυσυζητημένο reboot του «Sex and the City».