Bir bütünün parçası olmak güzel ama ancak sen kendi içinde bütün olabilirsen. Bizi coşturan ve beynimizi susturan bu duyguya neden bağımlı olabiliyoruz dersiniz?

Mutsuzluğun şifası aşk ise, onu kovalarken neden yoruluyoruz? Bizi önemsemeyenler için dağları delmek de neden? Bakalım dağların ardında bizi neler bekliyor?

"İçimde yanan bir ateş var. Yapılan haksızlığı yanlarına bırakamam" derken istediğimiz nedir? Ödeşmek mi yoksa çektiğimiz acıyı arttırmak mı? Kendini sevmenin gerçek sınavı intikam bizlerle...

Hani bazı zamanlar vardır, kendini bildiğinden fazlası hissedersin. Kendini böyle bulduğun anlarda, yepyeni fikirler ve muhteşem bir yaratım olur, hem de hiç çaba göstermeden. Seni ele geçiren bu güç kim olabilir dersin?

Uyu, dinlen, çalış. Sahi hayat bundan mı ibaret? Sistemin parçası olmak için geçen yılların ardından, şimdi hepimizde bir kaçma çabası. Bakalım doğru yolda mıyız?

En güzel haber her zaman gelecekten gelir. İleride ne olacağını bilmek bize savaşma şansı verir diyorsan, bir kez daha düşün demeye geldik. İyiyi ummak adına, en iyiden olmayasın sakın...

Mutsuz olsam da vazgeçemiyorum, bazen bir şeyden bazen birilerinden, hatta bazen kendimden. Bakalım acaba vazgeçebilmek nasıl mümkünmüş?

Tam biz harikayız derken, flörtüm ortadan kayboldu ve nedenini bile bilmiyorum. Kendimi suçlasam da, ondan nefret etsem de cevabı bulamıyorum. Evet bildin, her tür ilişkinin kabusu meşhur "ghosting"i konuşmaya geldik.

Kaderimi yaşıyorsam, özgür iradem nerede? Başıma gelenler kaos senfonisinde birer nota mı? O zaman direksiyonda kim ola ki?

Bazen işimize gelmese ve duymak istemesek de bizimle konuşan birileri var içimizde. Her şeye rağmen onu dinlemeli miyiz dersiniz? 

Gençler ve yetişkinler, aynı gezegende yaşayan farklı canlılar gibi. Bitmeyen bu çekişmede, herkes kendine göre haklı olsa da kulaklar tıkalı. Acaba bu çatışmayı çözmenin yolu var mı? Hep beraber bakalım...

Çakıldım kaldım olduğum yere. Herkese ve her şeye rağmen direniyorum. İnatçı olmam suç mu, yoksa bir ödül mü?

Teslim olmak bir karar mı, yoksa bir mecburiyet mi? İlahi zeminine değmeden, hayattaki seçimlerimize dair güzel bir sohbete bekleniyorsunuz.

Yıllar geçiyor, ham meyveler olgunlaşıyor, sonra çürümeler başlıyor. Ama bizim için öyle mi akıyor hayat? Gelin, biraz gerçek olgunlaşmadan konuşalım.

Güçlü olacağım, güçlü duracağım diyerek büyüdük. Acaba bu acımasız ormanda, ben kendimi kandırarak yürüyor olabilir miyim?

Hepimiz istiyoruz sınırsız özgürlüğü. Bir yandan sorumluluk getirdiğini de atlıyoruz. Özgürlük diye tuttururken, kendimizi yok ediyor olabilir miyiz? Her şey gibi bunun da fazlası zarar olabilir mi?

Hayatın sert tokatları gibi iki kardeş... Acısı kolay kolay geçmeyen ve adımlarımıza müdahale eden bu güçlü duygularla nasıl başedebiliriz?

Satılık zamanlarımdan kalanı yaşıyorum, üstelik sanki bu çok normalmiş gibi davranıyorum. Yahu ben fark etmeden kendimi mi kandırıyorum? Hani biz her anımızı dolu dolu yaşayacaktık? Bir yerlerde yanılıyor olabilir miyiz?

Azabın ikiz kardeşleri korku ve kaygı. Bir tanesi bizim için nimet iken, diğeri ise hayal gücümüzün baş yapıtı. Dünyadaki cehenneme ''dur'' demek isteyenlerinizi bu bölüme bekliyoruz.

Bugünlere kadar yapmadığım tüm planların adı olmuş "tesadüf". Acaba bilmediklerimi ve görmediklerimi bir kutuya koyup rafa mı kaldırıyorum? Yoksa bunların hepsi birer tesadüf mü?

Kendini sevmek bir erdemdir ama "kendim" derken ne anlıyorum bu cümleden? Bu yıkılmaz güven ve kendini beğenmişlik, arkasında neleri gizliyor olabilir?

Hep beraber çıktığımız tatlış yolculuğumuzun ilk molası... Sizi Seviyoruz!

Neden dinliyorum ki bu söylenenleri? Aklıma yatmasa da kendimi birilerinin izinden giderken buluyorum. Acaba kabahat kimde?

Herkesin dilinde bir 'affet, bağışla'dır gidiyor. Amma zor iş. Nasıl arkamı döneceğim bana yapılanlara? Belki ardında yatan ödülü bilirsek daha kolay olur. Kimbilir?

İçimde, dışımda çanlar çalıyor. Canım yanıyor belli ama hayırlısı olur mu ki çekilen acının? Bastırmasam, yok saymasam acıyı, en büyük öğretmen olabilir mi ki?

Bir kez başıma gelen, bir kere kırar kalbimi. Korkusu ise her gün. Kaybetme korkumuzu, sahip olmanın sevinciyle değiştireceğiz bugün.

Her şey bitti gibi gelse dahi, "Bir umuttur yaşamak" inancıyla ısınırız. Bu son cephede beni ayakta tutan ne? Ölmeyenden, "Umut"tan konuşacağız.

Karanlık ve aydınlığın dansı bu hayat. Her kışında yazı, her yazında kışı özlediğimiz. Peki tüm bu gösterinin, fener alayının ve hüznün, acının anlamı ne? Kıssadan hisse anlamını arayalım biraz. Belki de burnumuzun önünde duranı göremiyoruzdur.

Parayla ilişkin, küsüp barışan sevgililer gibiyse, belirsizlik bi tık yorabilir. Bastığım düğmeler mi talihsiz, yoksa kaderim mi onsuz kalmak. Az dertleşelim hele.

Yalnız olmayı sevmiyoruz ama bazen tek başımıza olmaya ihtiyaç duyuyoruz. Bu çelişkinin içinde acaba haksız bedeller mi ödüyoruz? Gelin, biraz bunu konuşalım.

Bugün aşkı kutluyoruz ama konu aşklarımızdan ziyade, aşkın ta kendisi. Gözlere dolanı, kalpten taşanıyla, etrafımızdaki her haliyle. Bakalım aşk mıyız, aşık mı?

Tam disipline olacağım, gerekenleri yapacağım derken vazcayası gelenler bu satırları okur mu? Avareliğinde bir mesaj gizli olabilir mi dersin?

Anlaşılmak istiyoruz. Önce hele bi kendimizi anlayalım diyoruz. Neden anlaşılamıyoruz, nasıl anlaşılırız ve daha nicelerini deşiyoruz.

Ben birilerine değer verirken, başkalarından değer beklerken kendime de veriyor muyum? Ben kendime yeteri kadar değer vermezsem, başkalarının bana verdiği değerin yeterli olması mümkün mü? Ne yaptık ettik, özdeğerden uzaklaşamadık...

Her şey bitti ve o artık yok. "O" derken sadece sevdiklerim değil, artık avuçlarımda olmayan, benden giden her şeyden bahsediyoruz. O acıyla barışmayı ve parçalarımızı toparlayıp, yola devam etmeyi konuşuyoruz.

Elinin dediği herbir şeyi mükemmelleştirme çabası seni hallice yorduysa, azıcık arkana yaslanmanı öneriyoruz. Belki de doğalında, kendi halinde bir mükemmellik mümkündür.

Ellerim kollarım bağlı, bırakamıyorum... Bazen bir maddeyi, arasıra bir kişiyi, belki de eski beni. Peki ya kartlarımı doğru oynamayı becerebilirsem, o zaman mümkün mü özgür olup kanatlanmak?

İçimden geçenleri takip etmek istiyorum ama sesler birbirine karışıyor. İçimdeki mecliste, zihnim mi benimle konuşan yoksa kalbim mi? Huzurlu bir "ben" olmak için hangi birine kulak vermeliyim?

Birine, bir yere, bir şeye ait olmak istemekte bir sıkıntı yok. Fakat acaba gerçek aidiyeti dışarıda aradığımızdan hayatı ıskalıyor olabilir miyiz? Kendimizden başka bir yere gerçekten ait olabilir miyiz ki?

İnsanlık halimizden olsa gerek, hepimizin takıntıları ve fobileri var. Peki bunlardan kurtulmak mümkün mü? Gelin önce düşmanı tanıyalım hele. Ardından tatlı savaş başlasın.

Yapmamız gerekenleri ertelemeyi seviyoruz. Peki bu neye hizmet ediyor ki? Gizli sebepleri ve aslında tarifi basit çözümleri konuşalım. Belki tutacağımız ayna da kendini görebilirsin

Şeytan tüylüler, doğuştan seçilmiş tipler gibi görünebilir. Bazıları ne kadar şanslı değil mi? Şaka şaka. İstersek biz de tüy'lenebiliriz. Nasıl mı?

Herkesin dilinde bi 'olumlama'dır gidiyor. Acaba niyetlerimizi/dileklerimizi olmuşçasına konuşmak ve kendimizi bu yola sokmak mümkün mü? Yoksa daha fazlası mı gerekli? Dinle de kendin karar ver.

Sanki içimde beni yöneten küçük bir çocuk var. 'Hayır' desem de dürtüyor beni. 'Hayattasın ama yaşıyor musun?' dlyor, canımı sıkıyor. Yetişkin olmanın faturasını öderken, içimdeki çocukla omuz omuza yaşamak ve onu korumak mümkün mü?

Şu hayatta insanın kendine ettiği eziyeti kimse ona etmiyor. 'Utangacım' veya daha da tatsızı 'utanç içindeyim' diyenlerdensen, belki de tek ihtiyacın yeni bir bakış açısıdır. Hadi derinlere dalıyoruz...

Sıkıştık ve hareket edemiyoruz sanırken aslında kendi kendimizi kısıtlıyor olabilir miyiz? Peki ya çaresizliğim bir seçimse ve aslında seçim hakkı benim elimdeyse?

Beni ben yapan taraflarım başkalarının işine gelmiyorsa, benim kabahatim ne? Hepimiz illa da erdem abidesi, canını toplum için veren bireyler mi olmalıyız? Yoksa ben kendi yaşama hakkımı elimden mi alıyorum? Bugün de egomuzu konuşuyoruz.

Erkekler Mars'tan, kadınlar Venüs'ten diyerek, elmanın diğer yarısı gibi baktık karşı cinse. Bugüne kadar onlar farklı diyerek konuştuk arkadaş ortamlarında. Acaba o kadar da farklı mıyız? Kadını erkeğiyle, bizi anlamaya dair derin sohbetlere giriyoruz.

Sözler bir büyü gibi etkiliyor hepimizi ve hepimiz büyücü olmak istiyoruz. Kelimeleri bir kılıç veya kalkan yapmak mümkün mü? Ustası olunabilen bu sanatın incelikleri konuşuyoruz. Sen de katıl.

Kafamızı nereye çevirsek 'önce kendini seveceksin' diyorlar. Beni kimin sevdiğini kontrol edemem ama kendime olan sevgi selinin musluklarını açabilirim. Nasıl mı?

Değerini, kendini başkalarına kıyaslayarak verenler bu satırları okur mu? Genelde kendimizi başkalarına kıyaslayarak, kendimizi yerden yere vuruyoruz. Diğerlerinden daha iyi olmak, iyi olmanın hep bir adım önünde. Bu bitmeyen yarıştan çıkıp, kıyaslamaksızın mutlu olmanın yollarını konuşuyoruz.

Cin biberi gibi sankim aşk. Bilsek de yanacağımızı, avuç avuç yiyoruz. Gözlerde yaş, kalplerde ağrıyla. Var mı bu hastalığın ilacı? Yoksa şifanın ta kendisi mi aslında? E hadi biraz da aşkı konuşalım.

Aradığın enerji, içtiğin kahve sayısını arttırarak, enerji içeceklerine sığınarak gelmeyebilir. Zihninle ileri komutu verdiğin ayakların illa da geri geri gidiyorsa, aradığın enerji içinde keşfedilmeyi bekliyor olabilir mi? Birlikte irdeleyelim hadi.

Öfkelendi mi gözü dönenlerden, kendini tanıyamaz hale gelenlerdensen bu bölümü kaçırmayasın. Öfkemizi kontrol etmeyi, daha da önemlisi o canavarı kendimizden uzak tutmayı masaya yatırıyor, konuyu bir güzel gıdıklıyoruz.

Kendine evet diyebilmek, başkalarına hayır diyebilmekten geçebiliyor. Tek kelimelik koca bir cümle olan 'hayır'ı demeyi, diyene saygı göstermeyi, demeyene dedirtmeyi konuştuk.

Bir kavuşsak huzura rahatlayacağım deyipte, uzaklarda arıyorsan kendisini, işin zor. Huzur nerede ve kimdeymiş, beraberinde mutluluğu da getirir miymiş? Tartışacağız. Kendini yakmadan, sönmenin yollarını konuşacağız.

Bir de bakmışsın düşmanın sandığın stres, gün gelmiş dostun oluvermiş. Üzerine azıcık düşünsen, bakış açını ah bir değiştirebilsen...

Elimde değil dediğin ve hatta bazen kendine kızdığın kıskançlığı bir karşımıza oturtalım dedik. Belki bize anlatacakları vardır. Hem tadına bırakırsan dost bile olabilirsin belki, belli mi olur?

Korku ve kaygı arasındaki farklardan girdik mevzuya. Zihnin uydurması kaygılar, sana mı ait yoksa başkalarınınkileri mi yaşıyorsun?

Ne olacak? Ne zaman olacak? En önemlisi, ben her duruma karşı hazırlıklı mıyım? Hepimizi çıldırtan sorulardan bir demet... Belki de gerçek cevap bu soruları yok etmek... Ama nasıl?

Vazgeçmek istediğin şeyler, genelde vazgeçmen gerektiğine inandığın ya da aksi toplum tarafından pazarlanan şeyler olabiliyor. Vazgeçme refleksini neyin tetiklediğini bilebilmen için önce kendini derinine tanıman gerek.

Atamadığın adım aslında atmak istemediğin adım olabilir mi? Önce hangi adımları gerçekten atmak istediğine karar vermeli insan. Sonra da o adımları nasıl atacağına odaklanmalı.

Ne ve nasıl dilediğine dikkat etmek çok önemli. Hayatında hangi duyguyu çoğaltmak istiyorsan, dileğini ona göre seç. Ve isteğini tarif ederken, o hayal sahnesindeki duyguyu da sipariş etmeyi unutma.

Özgüven; bir şeyi iyi yapabileceğimize olan inancımızdan ziyade, içimizden gelen sesin bizim için en faydalısı olduğuna inanmak demek. Konuya öz'den girdik, iç sesimizi duymanın yollarına baktık.

Bu podcast, ‘senin derdin, bizim derdimiz’ diyen bir uyandırma servisidir. Bi başına altından kalkamadığın konuları bize instagram’dan ulaştır, derdine derman olalım. Zamanla göreceksin ki konular senin, sorunlar hepimizin. Keyfinin Kahyaları, Yasemin Yapanar ve Tolga Erman’dan Sevgiyle…